Prostuję

Powoli próbuję prostować swoje życie. Nabieram rozpędu. Obijam się jeszcze o barkierki, ale jadę dalej. Grunt to nabrać dystansu do pewnych spraw! Wyznaczyłam sobie priorytety i rozpoczęłam marsz na azymut.

Mam koleżankę, która w szkole przepracowała -dzieści parę lat. Była to osoba niesamowicie asertywna i cwana. Nigdy nie miała zadań dodatkowych, nigdy nikt jej nie chciał w żadnym zespole zadaniowym. Nigdy nic nikt od niej nie chciał. Przez niemal całą karierę zawodową słyszło się ,
" to nie dla mnie, ja tego nie potrafię, ja się do tego nie nadaję..." I faktycznie wszystkim pokazywała,że to prawda. Ludzie śmiali się po kątach, żartowali i zapieprzali za nią, bo...., ktoś pewne rzeczy musiał zrobić. Tak dobrnęła do emerytury. A tuż przed samym odejściem za długoletnią służbę posypały się nagrody i odznaczenia państwowe.
Cóż....
Tak też można.
Dlatego świat się nie zawali, jeśli ja zacznę nawalać! Swoje zrobiłam z nawiązką!