Kiedy tak człowiek przebywa w areszcie domowym, przychodzą mu do głowy różne myśli.
Kiedyś byłam z klasą na spektaklu pt. "Tylko jeden dzień". Była to opowieść o muszce jednodniówce, która nie wiedziała,że jej życie będzie trwało tylko jeden dzień. Wiedzieli o tym jej przyjaciele i postanowili sprawić, aby jętka mogła przeżyć ten dzień jak najpiękniej. Tak się działo, dopóki nasza bohaterka nie spotkała drugiej muszki, która siedziała i liczyła godziny i minuty, jakie jej pozostały do śmierci. Radość życia jętki odleciała. Na szczęście z marazmu wyciagnęli ją przyjaciele.
Patrzę na naszą aktualna rzeczywistość i widzę analogię. Tak zastraszono ludzi, że pozamykali się w domach ze strachu przed śmiercią. Tak , jakby dla śmierci zamknięte drzwi miały jakieś znaczenie. Jedna znajoma opowiadała,że jej rodzice ze strachu przed wirusm odcięli się całowicie od świata. Od roku siedzą zamknięci w swoim domu. Nie wpuszczają nawet najblizszej rodziny. Czyż nie są podobni do jętki odliczajacej godziny i minuty do swojej śmierci?
Hm...
Wirus nie zniknie. Był, jest i będzie jak trylikony innych wirusów. Ponoć ten jest jednym z łagodniejszych. Co jakiś czas uaktywniają się kolejne szczepy. Jedyną obroną jest nabrać odporności.
Po mojej rodzinie widać,że nie wszyscy muszą się zarazić.
I co? Będziemy do końca życia siedzieć zastraszeni w domach i w maskach chodzić po ulicach? Szkoły będą zamknięte, przychodnie zamknięte. A lekarze będą leczyć przez telefon? To dopiero farsa.
Owa szczepionka nie gwarantuje tego, że zaszczepieni nie zachorują i nie będą zarażać innych.
Hm...
To może już lepiej od razu położyć się do trumny i zacząć odliczać godziny, minuty... W końcu i tak kiedyś nadejdzie koniec.
