Ból, który mówi za emocje

Ciało często reaguje natychmiastowo na silne emocje, zwłaszcza jeśli są one: intensywne, niespodziewane,

tłumione lub nierozładowane. 

Kiedy coś takiego pojawia się u mnie, natychmiast ciało daje znać w postaci bólu, np. kolana.

Kolana symbolizują:

* Pokorę i uległość – „ugiąć kolana” może oznaczać poddanie się czemuś.

*Elastyczność – zarówno fizyczną, jak i psychiczną, w podejściu do życia i zmian.

Problemy z kolanami mogą oznaczać trudności z:

ustępowaniem, przyjmowaniem zmian, pokorą wobec sytuacji lub osób. 

Doszłam właśnie do ściany, gdzie NIE CHCĘ JUŻ PRACOWAĆ w szkole. Moje poczucie wartości i sprawiedliwości rozgrzane jest do czerwoności i krzyczy NIE ZGADZAM SIĘ. 

Kocham pracę z dzieciakami. I tylko one mnie trzymają i motywują, aby dokończyć, co zaczęlam.

Cóż, reakcja ciała na zranioną duszę jest natychmiastowa. 

Ból.

Dlaczego reakcja może być natychmiastowa? Otóż układ nerwowy i mięśniowy działa błyskawicznie – stres emocjonalny aktywuje układ współczulny (walcz lub uciekaj), co może prowadzić do:

mikroskurczów mięśni wokół stawu, zwiększonego napięcia powięziowego, zmniejszenia przepływu krwi i stanu zapalnego,

bólu. Tzw. "punkt zapalny" – jeśli dane miejsce w ciele już wcześniej było podatne (np. przeciążenie, mikrouraz, stłumione emocje z przeszłości), to nowe przeżycie może być jak zapalnik. Jedna noc wystarczy.

Ciało mówi to, czego nie powiesz słowami: „Tu coś się wydarzyło, zatrzymaj się, poczuj”.

Co można zrobić, aby sobie pomóc?

1. Zadaj sobie pytanie: Co naprawdę czułam wczoraj, czego nie pozwoliłam sobie przeżyć?

Powiedz: „Jestem gotowa usłyszeć, co moje ciało chce mi powiedzieć.”

Czasem ciało trzyma ból jak "zabezpieczenie" przed ponownym zranieniem — to forma obrony.

Myśli ciągle krążące mogą podtrzymywać napięcie

To błędne koło: ból → myśli → napięcie → ból.

Świadomość jest ważna, ale czasem trzeba zrobić krok dalej i zastosować konkretne techniki rozładowania (np. somatyczne, oddechowe, ruchowe.

A teraz sposoby, jak sobie poradzić

Zmiana perspektywy na myśli

Zamiast walczyć z myślami, trzeba pozwolić im być, ale nie wolno angażowac się w nie.

Czasem potrzebne są specjalne metody, by pomóc ciału „puścić” ból.

Prosta technika — oddech i uziemienie.

Usiądź wygodnie, połóż rękę na lewym kolanie.

Zamknij oczy, weź 5 powolnych, głębokich oddechów.

Wyobraź sobie, że z każdym wydechem puszczasz napięcie z kolana.

Powiedz sobie w myślach lub na głos:„Pozwalam sobie poczuć to, co jest. Jestem bezpieczna.”

A teraz propozycja na ćwiczenie 

uważności „Obserwator myśli” (ok. 5 minut). Praktykowałam kiedyś. Było pomocne. Mam nadzieję, że teraz też pomoże . 

Usiądź wygodnie — najlepiej w cichym miejscu, gdzie nikt Ci nie przeszkodzi. Zamknij oczy, jeśli chcesz.

Weź kilka głębokich oddechów — wdech przez nos, wydech przez usta. Poczuj, jak powietrze wchodzi i wychodzi.

Skieruj uwagę na swoje myśli — nie próbuj ich zmieniać ani zatrzymywać. Po prostu zauważaj, co pojawia się w Twojej głowie. Mogą to być słowa, obrazy, emocje.

Wyobraź sobie, że Twoje myśli to chmury na niebie — widzisz, jak jedna po drugiej przepływają. Nie musisz ich zatrzymywać ani ich oceniać.

Kiedy pojawi się myśl, która wywołuje w Tobie chęć walki czy odwetu, po prostu ją zauważ — nazwij ją cicho w myślach, np. „To jest myśl o walce” albo „To jest chęć odwetu”.

Zwróć uwagę na emocję towarzyszącą tej myśli — może to być napięcie, gorąco, napięte mięśnie. Po prostu ją odczuj, ale nie rób nic, żeby ją zmienić.

Przyjmij postawę ciekawości i współczucia wobec siebie — możesz pomyśleć:

„To jest trudne, ale mogę to przejść.”

„Ta emocja jest częścią mnie, ale nie muszę jej na siłę tłumić ani jej ulegać.”

Po kilku minutach powoli wróć do świadomości ciała i otoczenia — otwórz oczy, poruszaj palcami dłoni i stóp.