Śmierć a przeznaczenie?

źródło - Internet

Dla wielu ludzi moment śmierci jest najbardziej przerażającą wizją. To, że ten moment nastąpi ,nie ma najmniejszych wątpliwości. Kiedy to nastąpi - jest dla nas tajemnicą. Zastanawiamy się, czy sposób śmierci i jej data została gdzieś tam spisana, czyli jest przeznaczeniem. Zastanawiamy się również, czy możliwe jest, żeby wywinąć się śmierci, która z góry została dla nas zaplanowana? A może śmierć jest zwykłym przypadkiem? W każdym razie od wieków ludzi interesuje ten temat i wielu poświęciło życie na zgłębianie tej wiedzy. Największą tajemnicą jest to, czy istnieje życie po śmierci. Gdyby wszystko było wiadome- inaczej wyglądałoby ludzkie życie, nieprawdaż?

Są ludzie, którzy przeżyli śmierć kliniczną. Jest ich wielu na całym świecie, wśród różnych kultur. Większość miała podobne przeżycia i doświadczenia. Mówią o pulsującym tunelu i świetle, do którego zmierzali. Fundacja Nautilus zajmuje się zjawiskami niewyjaśnionymi i od 20 lat gromadzi świadectwa ludzi, którym zdarzyło się balansować na granicy życia i śmierci. Ponoć, niektórzy z nich obdarzeni zostali szczególnym darem, ale o tym będzie innym razem

Teraz  czas na opowieść mojej  osobistej historii.

Urodziłam się jako niespełna dwukilogramowe niemowlę. Ledwie ujrzałam światło tegoż świata , a już przesłoniła mi je kostucha. Kosą zaczęła świstać koło ucha i  ręce zacierać. Na szczęście urodziłam się pod koniec lat sześćdzieciątych i medycyna potrafiła już poradzić sobie z takimi przypadkami. Krew mi przetoczono i do życia powrócono. Mogłam teraz śmierci zagrać na nosie.
Dane mi było żyć.
Kostucha jedna uparta była. Powróciła do mnie półtora roku później.
Tak, zachorowałam. Niestety ówczesna medycyna wyczerpała wszystkie znane jej możliwości. Towarzysz lekarz ( w tamtych czasach lekarze więcej empatii  i wrażliwości posiadali) nie chcąc uśmiercać mnie za życia słowami: zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, nic już zrobić nie można itp...powiedział:
- Jesteście państwo wierzący? To zwróćcie się o pomoc do Boga.  To tylko od niego teraz zależy.

I zwrócili się do Boga.  Ponoć przeżyłam śmierć kliniczną. Byłam w bardzo cięzkim stanie, w agonii.
Rodzice skierowali prośbę do Boga. Z opowieści mojego o wielelat starszego brata wiem,że  ludzie z całej ulicy zeszli  się na odmawianie różańca w intencji mojego powrotu do zdrowia. Przyszło tak wielu ludzi,że nie mieścili się na klatce schodowej. Skoro czytacie tę historię, to wiecie, że po raz drugi wymknęłam się kostusze spod kosy i do życia zostałam przywrócona cudem.

Byłam tak mała,że w zasadzie nic nie powinnam pamiętać. Mózg ludzki jest jednak niezbadanym fenomenem i zarejestrował jeden obraz z tamtych przeżyć, następnie powielał go w różnych momentach mojego życia, na znak, że mam to zapamiętać. Do tej pory, kiedy przymknę oczy widzę ten obraz bardzo dokładnie. Widzę wszystkie szczegóły, pamiętam uczucia , jakie mi towarzyszyły. Czy to był obraz po przeżyciu śmierci klinicznej? Czy może obraz upamiętniający samo umieranie - czyli agonię?

W każdym razie nie był to tunel ze światłem.

Stałam w łóżeczku ubrana  szpitalną piżamę, której góra była inna od dołu. Spodenki w  brązową drobną kratkę były nieco przyktótkie . Bałam się. Po materacu zaczęły pełzać czarne, duże robale, żmije i inne paskudztwa. Dotykały moich gołych stóp. Było to bardzo nieprzyjemne, obślizgłe, zimne, ruszające się. Pojawiało się ich coraz więcej i więcej.Wypełniły łóżeczko aż po moje kostki Panicznie się bałam. Płakałam. Wyciągałam rączki. Chwyciłam się silnie poręczy łóżeczka. Podniosłam jedną nogę. Wolne miejsce natychmiast zostało wypełnione przez to paskudztwo. Resztkami sił  oderwałam drugą nóżkę. Zawisłam.

I tutaj obraz się urywa.

Moje pytanie brzmi, dlaczego mózg tak systematycznie odświeża ten obraz? Dlaczego akurat to miałam pamiętać?