W świecie pełnym hałasu, pośpiechu i nieustannej potrzeby działania, to właśnie cisza okazuje się najwierniejszym przewodnikiem. To w niej odnajduję odpowiedzi, które wcześniej zagłuszał chaos codzienności. To ona odsłania mi drogę, kiedy rozum błądzi, a serce niepewne.
W ciszy nie muszę już szukać — pozwalam, by to, co prawdziwe, przyszło do mnie samo. Myśli się uspokajają, emocje układają, a prawda staje się wyraźna jak tafla jeziora o świcie. Tam, gdzie milknie świat zewnętrzny, budzi się głos wewnętrzny — cichy, ale głęboki. I to on prowadzi mnie dalej.
Nie wszystko trzeba zdobywać z wysiłkiem. Nie wszystko trzeba rozumieć od razu. Czasem wystarczy być. Oddychać. Trwać w uważności. Bo to, co najważniejsze — spokój, miłość, zrozumienie — przychodzi właśnie wtedy, gdy przestaję szukać... i pozwalam sobie po prostu słuchać ciszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jeśli nie jesteś posiadaczem konta google+ wybierz "nazwa/adres url" i wpisz swój nick lub imię. Trochę tak głupio rozmawiać z Anonimem.