Cieniści ludzie

Dzisiejszy post będzie ostatnim z serii " Nie do wiary" przed dłuższą przerwą. Będzie to opowieść o zdarzeniu tak niesamowitym,że .... Gdybym go sama osobiście  nie przeżyła, miałabym problemy z uwierzeniem.

Nie byłam już małym dzieckiem. Miałam 13 lat. Mieszkaliśmy na wysokim parterze w starej poniemieckiej kamienicy. Zasiedlałam ten niegdyś zamurowany pokój, którego historii jeszcze wtedy nie znałam. Mój tapczan znajdował się przy oknie. Uwielbiałam spać przy otwartym oknie.W obawie przed złodziejami ojciec w górnym okienku zamontował haczyk ( solidny, wg. ojca mechanizm), aby lufcik można było otworzyć i aby był stały dostęp świeżego powietrza, a przy tym, aby utrudnić złodziejowi ewentualną próbę dostania się do domu.
Był leni wieczór, właściwie noc ( około 23). Mama była w pracy na nocnej zmianie, ojciec w drugim pokoju słuchał radia "Wolna Europa" albo " Luxembourg", gdyż jak twierdził tylko tam mówią prawdę. Próbowałam zasnąć, ale sen nie przychodził. Wymyśliłam wówczas sposób na zaśnięcie. Zaczęłam liczyć gasnące i zapalające się światła w kamienicy z naprzeciwka. Kiedy w obserwowanej kamienicy zgasły wszystkie światła, a sen nie przychodził, usiadłam, aby móc obserwować kolejną kamienicę i dalej liczyć.
Nagle w oknie pojawił się mężczyzna w długim czarnym płaszczu, w kapeluszu przysłaniającym mu twarz. Włożył rękę w szparę lufcika mocno pchnął. Górne okienko otworzyło się szeroko. Nie wiem, co było dalej, bo wyskoczyłam z łóżka jak oparzona z potwornym wrzaskiem. Przybiegł ojciec. Górne okno było otwarte na roścież. Ale nikogo nie było. Ojciec wyjrzał na ulicę i również nikogo nie zobaczył. Próbował mnie uspokoić, że niby to wiatr okno otworzył, bo pewnie źle je zamknęłam..... Ale noc była bezwietrzna. Więc  inne znalazł wytłumaczenie, że to  niby wszystko mi się przyśniło. Ale ja nie spałam. Poza tym nawet nie leżałam. Siedziałam w tym oknie i liczyłam zapalające się i gasnące światła.
- Nigdy więcej nie wejdę do tego pokoju! - krzyczałam.
To była długa i bezsenna noc. Wróciła mama. Przeraziła się, kiedy zobaczyła w jakim jestem stanie. Byłam blada, trzęsłam się jak galareta. Tata próbował tłumaczyć,że coś mi się przyśniło, ja upierałam się przy swoim. W każdym razie do mojego pokoju spać poszedł tata.

Rys. wosku i cienia mężczyzny pośrodku.

Następnego dnia wyglądałam niczym zombie.

Mamcia zaparzyła mi ziółek i jakiś kropli na uspokojenie dała, po których zasnęłam twardym snem. Obudziłam się po kilku godzinach. Wówczas mama  pokazała mi coś, co do tej pory mnie zastanawia i zadziwia.
- Czy tego się przestraszyłaś? - zapytała, pokazując bezkształtną masę zastygniętego  białego wosku, w środku którego był czarny cień mężczyzny w kapeluszu.
- Jak to zrobiłaś? - zapytałam. Byłam zaskoczona tym, co zobaczyłam. Na  andrzejki lało się wosk. Przybierał on różne figury, które rzucały cień na ścianę. Ale tym razem cień został wpisany w środek tegoż wosku i to na dodatek postać , którą widziałam.
- Jak to zrobiłaś mamo? - powtórzyłam
- Kiedy zasnęłaś przelałam nad twoją głową wosk. To się wylało. Czy jeszcze się boisz?
Nie , strach uleciał tak samo, jak przyszedł. Mnie jednak absorbowało zjawisko człowieka w kapeluszu zamkniętego w tym wosku.
- Jak to zrobiłaś mamo? - dociekałam, ale mama nie potrafiła mi odpowiedzieć i nie miała ochoty w ogóle rozmawiać o tej sprawie.

Ucichła.

Powróciła teraz, wraz z myślą o pisaniu o sprawach nie z tej ziemi. Zaczęłam nawet poszukiwania w necie, czy komuś się też przytrafiło coś podobnego. Oczy otworzyłam ze zdumienia, że ta zjawa ( wtedy byłam przekonana,że to prawdziwy złodziej) ma swoją nazwę - cienisty człowiek.  

Cieniści ludzie - istoty z innego bytu, może duchy, może obcy. Zwykle przyjmują ciemną postać mężczyzny w kapeluszu ( lub innym nakryciu głowy: czapka, kaptur) przysłaniającym twarz. Wywołują nieprzyjemne odczucia, lęk, strach. W moim przypadku wręcz  histeryczny strach.
Okazuje się,że nie jestem odosobniona. Podobne spotkanie przeżyło wiele ludzi na całym świecie. W USA poświęcono temu zjawisku nawet audycję radiową, podczas której badaczka zjawisk paranormalnych Heidi Hollis przybliżała słuchaczom owych cienistych. Według niej postaci te istniały "od zawsze", a karmią się ludzkimi emocjami, między innymi starchem. Można z nimi walczyć pokonując strach.

Tyle o cienistych. Kolejną niezwykle interesującą mnie sprawą jest rytuał przelewania wosku nad głową śpiącego. Mama nic mi na ten temat nie mówła, może ja za mało dociekałam. Nie wiem, jak to zrobiła, ale widziałam efekt tego rytuału. Zadziwiający i skuteczny. W tej sprawie również zaczęłam poszukiwania w necie.
Efekty moich poszukiwań są zdumiewające. Na forach intenetowych wrze.

Przelewanie wosku nad głową śpiącego ściśle związane jest z obrzędowością ludową i  było niezwykle popularne niemal we wszystkich regionach Polski i jak widać u wielu nadal jest popularne. Jest to duchowy rytuał oczyszczania aury ciekłym woskiem. Między innymi: zdejmuje obce byty, zdejmuje podświadome lęki i strach, uwalnia od negatywnych energii ( złorzeczeń, przekleństw, zazdrości, uroków).
Rytuał wyglądał bardzo różnie. Jak to zrobiła mamcia - nie wiem - zabrała ze sobą tę wiedzę. Widocznie miała powody, aby mnie nie wtajemniczać. W każdym razie pomogło.

A teraz zapowiadam przerwę od tematu "nie do wiary" na jakiś czas. W zanadrzu mam jeszcze wiele ciekawych opowieści. Tyle mogę obiecać. Serdecznośći.