Sukces

Jestem umordowana dzisiejszym dniem.

Donoszę,że moi mali informatycy pokazali klasę. Zajęli II i III miejsce w mieście. Pękam z dumy. Popisali się taka wiedzą.... że ho, ho... A jak cudnie zaprezentowali swoje gry! Nie chcę być nieskromna, ale ich gry cieszyły się największą popularnością u starszych kolegów. A to coś znaczy.

Ciut gorzej poszło mojej mistrzyni ortograficznej zajęła miejsce tuż za podium. Tekst był po cholerze i bardzo długi. Prowadząca czytała przez mikrofon. Ja już głucha chyba jestem, bo tylko co drugie słowo rozumiałam. Mikrofon zniekształcał głos i ten obrzydliwy pogłos... Dzieciaczki też chyba miały problem ze zrozumieniem, bo co chwilę ktoś dopytywał i prosił o powtórzenie.
Dzieci pisały dyktando przez godzinę. Dla niektórych maluchów to była prawdziwa droga przez mękę. Miały problem z usiedzeniem na krzesełkach. Kiedy odczytano ostatnie zdanie, jeden z uczestników krzyknął na cały głos: Nareszcie skończyło się to, to...

Wywołał śmiech na sali.

Ale i tak jestem dumna z mojej uczennicy. Dla mnie jest mistrzynią.

Skierowałam drobną sugestię do organizatorów (już w kuluarach), aby teksty były trochę krótsze.
Źle to odebrano. Ups...
Nagrabiłam sobie. Ale zwisa mi to i powiewa.

Uważam, że konkurs ma być przyjemnością dla dzieci a nie gehenną.