Cicho sza - świat ciszy

Ostatnio tak głośno wokół mnie, tyle informacji, tyle krzyku, hałasu, wrzasku.... Zmęczona zgiełkiem marzyłam o ciszy.
Mówisz - masz!

Już od niedzieli ( moje dziecię twierdzi,że wcześniej- ponoć pokładałam się po południami), coś niewyraźnie się czułam. Ale nic wskazywało na poważne choróbsko.
We wtorek straciłam głos i się przeraziłam. Ostatni raz coś takiego przydarzyło mi się 20 lat temu i skończyło się obustronnym zapaleniem płuc. Od tamtego czasu dokładnie odczytywałam informacje mojego organizmu i w porę potrafiłam zapobiegać. Dawno, dawno nie chorowałam,więc też trochę zapomniałam.
I mamy niespodziankę. Nie zwlekałam, pobiegłam do lekarza jeszcze przed lekcjami.
Oj, głupia. Wierzyłam ,że będzie cud i zostanę natychmiast zbadana.

Dowiedziałam się,ze miejsc już nie ma, mój lekarz na urlopie, a drugi lekarz przyjmować zaczyna za trzy godziny. Polecono mi czekać , może  mnie przyjmie, nawet powinien, bo pacjenta w takim stanie nie można odesłać.

Wczoraj lekcji miałam zaledwie kilka, więc postanowiłam przyjść do przychodni po zajęciach.
Jak prowadziłam lekcje??????? była absolutna cisza. Ja pisałam i pokazywałam na migi.

Potem lekarz.

Pani doktor kiedy zobaczyła moją pustą kartę historii choroby, aż przetarła oczy ze zdziwienia.
- Pani nie lubi chodzić do lekarza - stwierdziła
- Jeśli nie mam takiej potrzeby, to nie chodzę- wyszeptałam
- To muszę panią dokładnie zbadać.
No i jak doktory się za człowieka wezmą , to..... znajdą, oj, znajdą...
I postawiła diagnozę ..... jakże fatalną dla mnie; zapalenie płuc i zapalenie krtani.

Ja przyszłam z gardłem.... o kurcze!
Historia zatoczyła szerokie koło i zaczyna się powtarzać. Dostałam skierowanie na prześwietlenie.
Idę za dwie godziny.
Rano byłam i mogłam się jedynie  zarejestrować. I jak tu chory ma leżeć i się wygrzewać.

Dostałam długie zwolnienie i to jeszcze nie wiadomo, czy na tym się zakończy.