Lizbona

Costa da Caparica, miejscowość, w której byliśmy zakwaterowani znajduje się zaledwie 12 km od Lizbony. Do stolicy można było się dostać kilkoma liniami autobusowymi. Bilet kosztował około 3 euro, może ciut więcej. My korzystaliśmy z autokaru wypożyczonego przez nasze biuro podróży. Pani przewodnik nie przypadła mi do gustu, ba, to chyba dzięki niej nie zachwyciłam się miastem i nie miałam ochoty na samodzielne włóczenie się po klimatycznych, uliczkach jego najstarszej części. Oczywiście najważniejsze obiekty zobaczyliśmy. Do nich należą: Klasztor Hieronimitów oraz wieża Belem.

Klasztor faktycznie piękny. Koronkowa robota. Mnie najbardziej zainteresował nagrobek Vasco da Gamy.

Wieża Belem to militarna budowala znajdująca się u ujścia Tagu do oceanu. Niegdyś stanowiła punkt orientacyjny dla powracających żeglarzy, w później była więzieniem. Był tam więziony nasz Józef Bem, twórca Legionu Polskiego w Portugalii. Więźniowie nie mieli lekko. Kiedy przychodził przypływ, albo sztorm więzienie zalewała woda. 

Najciekawszą i zarazem najpiękpięjszą częścią Lizbony jest Alfama. W tych krętych wąskich uliczkach zapewne zostawiłabym moje serce, gdyby nie czynniki zewnętrzne, nadmierny pośpiech, problemy z kręgosłupem i pani przewodnik. Uliczki strome i bardzo śliskie wyłożone granitową kostką dla kogoś, kto musi uważnie stawiać stopy, do przyjaznych nie należą. Do tego wszystkiego pani przewodnik i ten jej pluszowy kwiatek... Nie, to była totalna porażka. 
Zdjęcia robiłam, dosłownie, w biegu. 

Podobała mi się też inna część miasta , ta nowoczesna. Wow... 

Alfama szczególnie uroczo wygląda nocą. Mileiśmy okazję uczestniczyć w biesiadzie portugalskiej z fado. W każdym razie, to nie jest mój ulubiony rodzaj muzyki, chociaż miło było poznać i psłuchać.