Przemiał

I już po świętach. Było miło, ale się skończyło. Za oknem biało. Trochę przymroziło. W mojej duszy ciemno, nic się nie zmieniło. Cały czas trwa przemiał emocji, zdarzeń... Do jednych nabieram dystansu, dorzucane są następne i tak w kółko. Znowu nakładam maskę. Znowu zamykam się w swojej skorupie. Wcale nie jest mi z tym dobrze.

To zadziwiające. Mózg człowieka jest fenomenalny. Wydobywa z podświadomości takie elementy, o których na jawie nawet nie myślisz. Wskazuje rozwiązania. Tylko zastosować. Hm... Niby łatwe....

Mój organizm jest zakwaszony i przepełniony toksynami. Od dzisiaj przeszłam na lekkostrawną dietę, może ona pomoże mi zebrać siły. Tak źle się czuję sama ze sobą. Paskudne uczucie. mam ochotę uciec.

Uciekaj skoro świt, bo jutro będzie wstyd....

Uciec gdzieś daleko, zaszyć się gdzieś na pustkowiu..... Mam ochotę zniknąć na jakiś czas.

Włączam kolejny raz swój młyn. Niechaj przemieli wszystko. Muszę się oczyścić, aby zacząć znowu normalnie żyć i cieszyć się każdym dniem.