Tajemnica starej kamienicy

Wiele starych domów mogłoby opowiedzieć niesamowite historie. Wiele z nich kryje tajemnice, których nikt nigdy nie pozna.



Moja mama do Słupska przyjechała zaraz po wojnie. Miasto w pośpiechu opuścili Niemcy. Zatem Armia Radziecka nie miała, co wyzwalać. Rozłoszczeni i żądni walki żołnierze zniszczyli jedno z piękniejszych zabytkowych miast na Pomorzu. Może nie całe, ale przynajmniej jego najpiękniejszą i najstarszą część - Stare Miasto.Trudno zrozumieć taki wandalizm.

Skorzystam z okazji i zamieszczę kilka fotek wygrzebanych w necie z tamtych lat:

Po tym widoku pozostały jedynie fotografie i obrazy.

Zaraz po wojnie ta ulica nosiła nazwę - Dworcowa, obecnie Al. Wojska Polskiego.

Jeszcze po wojnie w Słupsku jeździły tramwaje. Kiedy utworzono nowy podział administracyjny Polski, Słupsk włączono do woj. koszalińskiego i od tego momentu miasto zaczęło podupadać., a Koszalin rozwijał się  . Zlikwidowano również tarmwaje, gdyż  Koszalin takiej komunikacji nie posiadał. O to między innymi słupszczanie mają żal do Koszalina do tej pory.

Tak wyglądało centrum miasta  zaraz po "wyzwoleniu" przez Armię Radziecką.

Wrócę do tematu. 

Mama przyjechała do miasta w 1946r. jako młodziutka, 18 letnia dziewczyna.  Zasiedleńcy byli mile widziani. Zgłosiła się do kwaterunku. Przdzielono jej mieszkanie w jednej z poniemieckich kamienic. Wyobraźcie sobie szczeście młodej dziewczyny. Otrzymała największe mieszkanie w kamienicy po samym właścicielu. Długo się nim nie nacieszyła, bowiem szybko zorientowano się , że młodziutka samotna kobieta zajmuje tak wielką powierzchnię. Natychmiast zabrano jej dwa największe pokoje ( przeznaczono je na sklep z magazynem, pozostawiając powierzchniowo najmniejszy pokój i ciemną kuchnię. Cóż, dla mojej mamy dobre było i to .

Niemcy opuszczali Słupsk w pośpiechu licząc,że  wkrótce do niego powrócą. Wśród   osiedleńców krążyły niesamowite historie o ukrytych przez nich skarbach,:biżuterii, pieniędzach, czy innych bogactwach. Według opowieści najczęstszym schowkiem były zamurowane skrytki w ścianach.

Nadsłuchała się mamcia opowieści i postanowiła sama sprawdzić ich prawdziwość. Opukała wszystkie dostępne jej ściany w swoim małym mieszkanku. Serce mocniej zabiło, kiedy w jednym miejscu dźwięk opukiwania był inny. W wyobraźni zobaczyła tajemniczą skrytkę. Natychmast zabrała się do rozwalania ściany. Nie miała jednak odpowiednich narzędzi, więc poprosiła o pomoc sąsiadów.

Jakież było ich zdziwienie! 

Zamiast skrytki i skarbów odkryli zamurowane pomieszczenie. Pokój bez wejścia, z zamurowanym oknem. 

Tym oto sposobem mamcia powiększyła metraż sowjego mieszkanka.

Dlaczego ktoś zamurował ten pokój?  Co tam się wydarzyło,że postanowiono ukryć go przed światem? Tego nigdy się już nie dowiemy. 

A pokój zapewne krył  i kryje swoje tajemnice. 

Odczułam na własnej skórze, bowiem wiele lat później ja go zasiedliłam. Ale to już inna historia z cyklu Nie z tego świata.