Znerwicowani uczniowie w polskich szkołach

Dzisiaj zadźwięczał pierwszy dzwonek.
Ruszyła maszyna polskiej szkoły.
Moje dzieciaki wróciły uśmiechnięte. Jeden, kiedy tylko mnie zobaczył krzyknął z uśmiechem;
- Proszę pani, kiedy będzie sprawdzian z matematyki?
No cóż, jeszcze lekcje się nie zaczęły, a co niektórzy.... hi, hi, hi...

Ale nie o tym dzisiaj będzie.

Przeczytałam artykuł , w którym znany psycholog prof. Philip Zimbardo alarmuje, iż w polskich szkołach jest wyjątkowo duża liczba dzieci i młodzieży zmagających się z poważnymi zaburzeniami emocjonalnymi. Polska szkoła jest narzędziem stresującym, w efekcie czego ludzie już w dorosłym życiu mogą borykać się z poważnymi problemami, a nawet z depresją.

Bardzo się cieszę,że nareszcie ktoś głośno o tym powiedział. Nareszcie!

Pracuję w szkole już 23 lata. Uczestniczyłam i nadal uczestniczę  bezpośrednio w procesie pseudo reform, które dotykały i w dalszym ciągu dotykają oświatę na przestrzeni tych lat siejąc spustoszenia. Zastanawiałam się i zastanawiam nadal, kiedy ten cały system gruchnie i roztrzaska się w drobne kawałki. Był nawet moment, kiedy chciałam odejść ze szkoły. Był to moment, kiedy poczułam, iż w "mojej pracy" zaczynają przeszkadzać mi uczniowie, ściślej mówiąc, ich obecność w szkole, bowiem całą moją energię pochłaniały papiery i czynności z nauczaniem niewiele mających wspólnego.
Wprowadzono mierzenie jakości szkoły zewnętrzne i wewnętrzne. I wszystko jest temu podporządkowane. Tworzymy ankiety, ankietujemy, liczymy, podsumowujemy.
W szkolnictwie liczą się efekty i sukcesy w konkursach. Nie liczy się że pani A nauczyła Jasia czytać, pomimo ogromnej dysfunkcji rozwojowej, a pani B zorganizowała cykl imprez dla dzieci nieodpłatnie. Liczą się efekty wymierne, które można zestawić w tabelkach, słupkach, wykresach , liczbach!
Współczesna misja szkoły, według mojego odczucia, to przygotowywanie uczniów do głupawych testów. Testy, testy, testy a potem ich sprawdzanie, podliczanie, liczenie, analizowanie... tworzenie wykresów, programów doskonalących.
Zaczyna brakować czasu na faktyczne nauczanie, na rozwijanie pasji. Zaczyna brakować czasu dla ucznia i jego indywidualnych potrzeb.

Polski uczeń stał się numerkiem statystycznym, słupkiem w wykresach i analizach porównawczych.
Dalej, polski uczeń ustawiony w szeregu ma sprostać wymyślonym przez kogoś standardom. Ma nie myśleć samodzielnie, ma stosować myśli autorów, np testów. Za samodzielne myślenie jest dyskwalifikowany.
Uczniowi utrudnia  się wgląd do własnej pracy w celu weryfikacji, obrony własnego stanowiska ( mam na myśli testy i egzaminy zewnętrzne). ABSURD!

Co z tego,że się wciąż mówi o indywidualizacji i podmiotowości nauczania?
Nie ma na to czasu. Nauczyciel  i dyrektor szkoły rozliczani są z tego, czy zostały zrealizowane wszystkie godziny z podstawy programowej i na ile w skali ( międzyszkolnej, wojewódzkiej, ogólnokrajowej) uczniowie napisali testy zewnętrzne.

Na oświacie się oszczędza!
Wymyślono zatem godziny karciane ( nauczyciel za darmo ma dodatkowo przepracować 2 godziny tygodniowo), podczas których powinny być rozwijane zainteresowania i zdolności uczniów, bądź wyrównywanie braków.
Z niewolnika nie masz pracownika - głosi stare porzekadło.
Godziny te są drobiazgowo rozliczane w dziennikach. Poza tym trzeba do nich stworzyć dokumentację, a do niej pisać sprawozdania, wyniki osiągnięć itp...
W wielkich szkołach, jakoś to jest, ale w małych szkółkach uczniowie przymuszani są do różnorodnych zajęć pozalekcyjnych, bo nauczyciele muszą wykazać odpowiednią frekwencję! Znowu mamy ilość.
"Dorośli kochają się w cyfrach." 

Zwrócę jeszcze uwagę na ową zreformowaną podstawę programową. Warto ją prześledzić bardzo dokładnie na wszystkich szczeblach kształcenia.Warto porównać i wyciągnąć wnioski. Warto przyjrzeć się współczesnym podręcznikom.

Koło się zamyka.

Znerwicowani nauczyciele przekazują swoje negatywne emocje uczniom. W domu znerwicowani rodzice- dokładają swoje. Odreagowują również na nauczycielach. Jedni na drugich warczą. Brak czasu, wieczny pęd, niezadowolenie, krytykowanie, rozliczanie, niepewność jutra.... I jak tutaj nie być nerwowym? Trzeba jeszcze dołożyć prorodzinną politykę państwa, dzięki której młode pokolenia głównie wychowywane są przez media.

Do tego dodam brak perspektyw dla młodych po skończeniu szkół. Hm...

Na zakończenie:
Likwiduje się szkoły, zwalnia się nauczycieli, zwiększa się liczebność klas. Ciekawa jestem, czy w związku z tym zmniejszy się liczba zatrudnionych w ministerstwie edukacji, kuratoriach czy wydziałach oświaty?

I tak mogłabym pisać i pisać jeszcze, bo to o czym napisałam, to zaledwie wierzchołek góry lodowej.