Goście i atrakcje turystyczne przeze mnie serwowane

W poniedziałek przyjechała do mnie kuzynka ze swoją nastoletnią córą. Donoszę pośpiesznie,że nie taka sobie zwykła kuzynka, ale przyjaciółka,siostra.... ktoś baaardzo, bardzo mi bliski.

Chociaż rozmawiamy ze sobą często przez telefon, chociaż wymieniamy e-maile niemal codziennie, to wizyta jest wizytą.

Po powrocie z Hiszpanii świeżym okiem spojrzałam na moje rodzinne miasto i okolice. Na nowo odkryłam piękno miejsc, które widzę na co dzień i byłam zdziwiona, iż mogłam nie zauważać tego, tamtego... Postanowiłam moim gościom zapewnić atrakcje turystyczno - kulturalne i zapełnić dzień niezapomnianymi wrażeniami. 

Mężowski pomógł mi podsuwając różne pomysły i tak powstał program. 

Odebrałam dziewczyny w poniedziałek z dworca. 

Młodzież niemal natychmiast się od nas odłączyła. Korzystając z upalnej pogody pojechała ,po prostu, na plażę. A kuzynka i ja spędziłyśmy czas po swojemu.

Pod wieczór  Młodsza zadała niewygodne pytania:

- Mamo! Byłyście z ciocią w herbaciarni? ( to miejsce było w moim niezwykle skrupulatnie opracowanym planie)

- Jeszcze nie, za chwilę jedziemy - odpowiedziała spokojnie.

Lato jest tą fantastyczną porą roku,że wystarczy wsunąć nogi w klapki i już człowiek jest gotowy do wyjścia. Tak też zrobiłyśmy. Wsiadłyśmy do mojego autka i pojechałyśmy. 

Herbaciarnia mieści się w zabytkowym Spichlerzu Richtera. Jest przepięknym stylowym miejscem, w którym królują zapachy herbaty i specyficzny klimat.

foto

Mijałyśmy cmentarz.

- Czy na tym cmentarzu pochowani są twoi rodzice? - zapytała kuzynka.

Chwilę później szłyśmy już cmentarnymi alejkami. Nad grobem rodziców otworzyła się skrzynia wspomnień i  w tej jednej chwili obie zapragnęłyśmy odwiedzić groby wszystkich nam bliskich, znajomych itp. Niestety, moja znajomość topografii owego, ogromnego cmentarza jest na bardzo  niskim poziomie. Owszem odwiedzałam te groby, ale zawsze w towarzystwie Mężowskiego, Starszej, albo Młodszej . Samej nigdy nie udało mi się trafić. Co prawda wiedziałam mniej więcej ( z nastawieniem na mniej), w którym kierunku się udać, ale to wszystko.

Miałyśmy czas i postanowiłyśmy spróbować zweryfikować to moje mniej czy więcej.

"Tam-dam" - fanfary....

Znalazłyśmy wszystkie szukane groby. Przed każdym rozwinęła się fala wspomnień. Czułyśmy się wspaniale. Wprawdzie Oni przeszli na tamtą stronę,ale  my miałyśmy wrażenie,że wszyscy znowu się spotkaliśmy.

Spacer po cmentarzu zajął nam sporo czasu, zatem herbaciarnię odłożyłyśmy sobie na następny dzień ( bez żalu zresztą). Wróciłyśmy do domu.

- I co? Byłyście w herbaciarni - zapytała Młodsza.

- Nie - odpowiedziała zgodnie z prawdą kuzynka.

- To gdzie byłyście tak długo? - niemal krzyknęła druga panna.

- Na cmentarzu - odpowiedziała kuzynka poważnie z nadzieją na pochwałę dobrze spełnionego obowiązku..

Ludu kochany! Co to się zaczęło dziać w tym naszym domu. Nie wiedziałam,że słowo "cmentarz" ma taką magiczną , rozweselającą moc.
Dziewczyny gruchnęły takim śmiechem, że nam  zrobiło się nieswojo. One tarzały się po dywanie , trzymały za brzuchy, płakały. Kiedy wreszcie poziom radości nieco opadł, moja latorośl z przesympatycznym uśmieszkiem raczyła wyjaśnić powód  wybuchu tej niepohamowanej radości.

- Mamo! To my z Natalką byłyśmy na plaży - zażywałyśmy kąpieli słonecznej i wodnej. Byłyśmy w kinie, na spacerze, na lodach. A ty ciotkę ,w ramach swojego programu kulturalno-turystycznego, na cmentarz zaprowadziłaś. Iście kulturalny plany - i tutaj znowu ryknęły śmiechem.

- Ale to ja chciałam na cmentarz - próbowała usprawiedliwiać mnie kuzynka. Niestety jej wtrącenie uruchomiło kolejną salwę śmiechu.

- Chwila, chwila... My też miałyśmy niezwykle ciekawy dzień. Zażywałyśmy kąpieli słonecznych i byłyśmy nad wodą i kino też miałyśmy - krzyknęłam.

Młodzież przycichła i zainteresowała się tematem.

- Gdzie?- zapytały panny.

- Opalałyśmy się w ogrodzie i byłyśmy na spacerze z psem nad rzeką - powiedziała kuzynka.

- A kino miałyśmy domowe. Oglądałyśmy filmy z wakacji - dodałam ja.

Nastoletnich panienek nie dało się uspokoić. Aż przestraszyłyśmy się,że pękną ze śmiechu.

Wówczas w mojej głowie zaświtała myśl: ten się śmieje, kto się śmieje ostatni. 

Zobaczymy jutro.