Trzeba otworzyć serce

Dzisiaj był dla mnie bardzo wyjątkowy dzień. Wprawdzie Kasia skończyła szkołę dwa tygodnie temu, ale cały czas chodziła jeszcze do szkoły. Wychowawczyni wyszła z taką propozycją, że i tak musi być w szkole, więc....  Nie musiała tego robić. WIELKIE I OTWARTE SERCE! Chciała, aby jeszcze ci młodzi ludzie mieli jakiś cel w życiu, mogli się spotkać, mogli pobyć  razem. Wiedziała,że później czeka ich izolacja społeczna w domach ( na warsztatach terapii zajęciowej brak miejsc).

Były to niesamowite dwa tygodnie. Dwie wycieczki, imprezy klasowe, filmy, wspomnienia...  Nie muszę chyba pisać, jakaż jest moja wdzięczność dla wychowawczyni i szkoły!!!!!! Tego słowami wyrazić nie można.

Zaangażowałam się w zakończenie roku. Skrzyknęłam matki pozostałej trójki dzieci. Zrobiłyśmy skromną składkę ( klasa Kasi liczyła  czworo uczniów), dzięki której zakupiłam drobny upominek dla pani i zostało mi 40 zł na kwiaty. Wprawdzie byłam głównym sponsorem ( rodziny dzieci tej klasy , to biedne rodziny, ja byłam jedyną pracującą matką). Chciałam  i tak to zrobić od siebie, ale co  za różnica - może być od klasy. Przygotowałam pamiątkową kartkę - podziękowanie, które oprawiłam w antyramę. Inne mamy zobowiązały się przynieść po kawałku ciasta. Kupiłam kawę, herbatę. Zostały do kupienia tylko kwiaty. Miałam  zaraz po swoich lekcjach pojechać do zaprzyjaźnionej kwiaciarni. Plany planami - a życie pisze własne scenariusze.
Ksiądz poprosił mnie o pomoc ( bardzo dobry i mądry człowiek) - zatem zostałam w pracy dłużej. Niestety nie zdążyłabym już pojechać na drugi koniec miasta po kwiaty i wrócić do szkoły Kasi na określoną godzinę. Pojechałam więc do kwiaciarni znajdującej się w sąsiedztwie szkoły.
Co za różnica, gdzie kupię kwiaty - pomyślałam i weszłam do kwiaciarni. W progu serdecznie się przywitałam i z wielkim, serdecznym uśmiechem powiedziałam:
- Mam tylko 40 zł. Chciałabym, aby pani zrobiła mi bukiet. Ma być piękny, okazały, wyrażać przeogromną wdzięczność.

Kwiaciarka przystąpiła do pracy.
- Dla kogo ma być ten bukiet? Pewnie dla lekarza?
- Nie - odpowiedziałam.
- Chyba nie dla nauczyciela? - dopytywała takim tonem,że mnie zmroziło.
- Tak! Dla nauczyciela! - odpowiedziałam ciepło z uśmiechem.
- Dla nauczyciela? Przecież im za to płacą? Po co taki okazały!?

Mnie zamurowało na chwilę. Obudził się we mnie drzemiący "generał" i natychmiast przejął kontrolę nad moim umysłem.
- Lekarzom też płacą i to często podwójnie! - odpaliłam.
- No, tak, tak....  - burknęła kwiaciarka. - Mam złe doświadczenia ze szkoła, więc...

Nie pozwoliłam jej skończyć.
- Ja jestem wdzięczna za serce, dobroć za ...
I zaczęłam opowiadać za co. Każda najdrobniejsza myśl zamieniała się w potok wyszukanych słów. Ja mówiłam, kwiaciarka dokładała najdroższe kwiaty do bukietu i płakała. Opowiadałam o wszystkim, co pięknego spotkało moje dziecko w szkole. Ja mówiłam , a ona dokładała kwiaty. Powstał przeogromny bukiet - naręcze z wszystkich rodzajów  kwiatów w tej kwiaciarni ( jakby tak zliczyć, to za same kwiaty przyszłoby mi zapłacić przeszło 150 zł. )Trochę się przeraziłam, gdyż nie miałam takiej kwoty w portfelu.
- Tyle ciepłej energii pani wniosła do mojej kwiaciarni - powiedziała kwiaciarka przez łzy. - Tak pięknie pani opowiadała o pracy nauczyciela.... ja nie miałam pojęcia, ja nie wiedziałam , ja....
- Trzeba tylko otworzyć serce - powiedziałam - Ludzie o otwartych sercach przyciągają ludzi o wielkich, otwartych sercach. Ludzi dobrej woli jest więcej - proszę o tym pamiętać. Żaden kwiat nie jest w stanie wyrazić wdzięczności za doświadczane dobro.
- Ja nie wiedziałam,że .... - zaczęła kwiaciarka.
Przerwałam jej.
- Proszę mnie teraz podliczyć. Coś mi się wydaje ,że przekroczyłyśmy budżet.
- Ach, proszę pani! Tyle dobra i pozytywnej energii przyniosła mi pani,że reszta jest od firmy. Może i do mnie kiedyś szczęście się uśmiechnie.
- Już się uśmiechnęło - powiedziałam - Właśnie w tej chwili otworzyła pani serce i teraz samo dobro będzie do niego wpływać. Dobro zacznie pani również dostrzegać wokół siebie.
- Bóg mi panią zesłał! - dodała.
Nie byłabym chyba sobą, gdybym na zakończenie nie wypaliła
- Też jestem nauczycielką!

Nic w życiu nie dzieje się przypadkiem. Miałam pojechać gdzie indziej - nie pojechałam, bo pomogłam komuś innemu. Podświadomie wiem,że musiałam właśnie w danym momencie trafić do tej  kwiaciarni, do tej zgorzkniałej kobiety - tak widoczne musiało być.
Cieszę się,że tak się stało.

Wychowawczyni Kasi na pożegnanie upiekła blachę przepysznej szarlotki. Bała się, że owe mamy nie dopiszą i jej uczniowie będą siedzieć przy pustym stole. Mamy spiasły się na medal. Zasłodziliśmy się różnymi ciastami aż do mdłości.

Jutro koniec roku szkolnego! Wakacje, znów mamy wakacje!