Co ja tutaj robię?

Okręt zwany oświatą wypełniony jest betonem. Tonie z przeciążenia. Nikt betonu z pokładu wyrzuciać nie chce.

Przykre wnioski z dzisiejszego dnia.

Kiedy proces edukacyjny przyrównuje się do fabryki z butami, a od szkoły wymaga się wyłącznie wyników na testach zewnętrznych, o czym tutaj rozmawiać? Kiedy uczeń nie jest samodzielnie myślącym człowiekiem, kiedy nauczyciel nie jest myślącym człowiekiem, można na nich nogą tupnąć, palcem pogrozić. postraszyć, zastraszyć - o czym tutaj rozmawiać?
Tylko betonowy "system" wie, co jest dla nich najlepsze. Beton dzieli szkoły na prestiżowe licea, na prestiżowe uczelnie i do wiadomości nie przyjmuje, że czasy się zmieniły, potrzeby rynku i społeczeństwa też są inne. Beton nie przyjmuje do wiadomości,że dzieciaki nie chcą już wyścigu szczurów, bowiem widzą, że ten super wykształcony biedę często klepie, bowiem jest niezaradny życiowo i jedyne, co potrafi, to wkuwać wiedzę i rozwiązywac testy. Beton nie rozumie,że europejskie firmy stawiają na pracę zespołową, komunikację i współpracę. Beton widzi tylko jeden skuteczny model pruskiego nauczania. A w tym modelu nauczyciel pełni rolę sługi i niewolnika.

Beton nie przyjmuje żadnych argumentów. Beton jest silny podpierany przez inne betony. I te betony kształcą .... inne betony. I kręć się ,kręć wrzeciono....

CIEMNOŚĆ, WIDZĘ CIEMNOŚĆ.

W ciemności jednak można zapalić zapałkę, która będzie niczym pochodnia. Czas rozwalić beton od środka, chociaż sam myśli, że jest niezniszczalny.

Wszak Nobel dynamit wynalazł.

Kiedy tak człowiek się dokształca, to zaczyna cenić, co ma.
Ups... takie to dzisiaj refleksje.
Nabieram siły do ....