Pojedynek, czyli walka emocji

Najtrudniejszą walką, jaka mnie czeka, jest walka z samą sobą. Najtrudniej jest pokonać swoje słabości i wytrwać w postanowieniach, trzymając się przy tym wcześniej ustalonego planu. Życie ma to do siebie,że lubi pisać różnorakie scenariusze i rzucać kłody pod nogi. A każda trudność, niepowodzenie potrafi solidnie zniechęcić do działania. W moim przypadku jestem silna i wytrwała, jeśli idzie o innych. W przypadku siebie samej - pełna kompromitacja.
Cóż, przynajmniej tyle wiem o sobie samej. Mogę nie robić nic, dalej ulegać swoim słabościom do woli , a potem płakać rzewnymi łzami nad skutkami. Owe skutki stają się coraz bardziej odczuwalne, a organizm nie tylko wysyła sygnały ostrzegawcze, ale włączył już syreny alarmujące - SOS.
W tym roku czeka mnie prawdziwa, mozolna wspinaczka na niezwykle stromą i zdradliwą górę, słynącą z niezwykle dokuczliwych wichrów i zawirowań pogodowych.
Czy dam radę?
Oto jest pytanie.
W każdym razie podjęłam wyzwanie.
W tym roku będę dobra przede  wszystkim dla siebie samej i swojego zdrowia. Takie mam postanowienie.
***
Dzisiaj mamy kolędę. I dobrze. Będę miała ten obowiązek za sobą.
 Dziwne, a jeszcze niedawno na kolędę czekałam.
Nowy proboszcz nie zyskał mojej sympatii.
Dlaczego?
Jest człowiekiem wykształconym, ostatnio nawet habilitację obronił. Jest świetnym mówcą. Piękne kazania głosi. Jest świetnym menedżerem, w bardzo szybkim tempie wykonał prace remontowe przy kościele i dobudował plebanię i to byłoby na tyle pochwał. Reszta to pycha, pycha, pycha i pogarda dla człowieka.
"Po czynach poznają, żeście moi" powiedział Jezus. Po czynach naszego księdza nie poznaję sługi Chrystusa. Czuję ogromny dystans i najchętniej omijam go z daleka.Wstyd się przyznać, ale niechętnie chodzę na mszę do naszego kościoła. Powtarzam sobie "Oddaję Bogu, co boskie". Uff.... I idę. Idę do tegoż kościoła, bo to parafia, bo.... bo chcę mieć święty spokój i nie chcę być wytknięta palcem publicznie, gdyż mam jeszcze dziecko w szkole. Nie - wiem ,że to absurd, ale... ale tak jest!

Tęsknię za dawnym proboszczem, który był dla ludzi i z żył z ludźmi. Szanował ludzi, rozumiał ich, wychodził do nich, rozmawiał, pomagał. Był człowiekiem wiary. Prawdziwej wiary. Niestety Pan Bóg powołał go do wieczności.
Ten nowy , światowiec ( wiele lat pracował na misjach a Afryce) zachęca - przychodźcie do mnie z problemami. Jednak kiedy  ktoś odważy się pójść, lub ma potrzebę załatwienia sprawy, zastaje drzwi zamknięte na cztery spusty. Jeśli się uda zastać księdza - to się musi nasłuchać (w najlepszym razie), albo zostaje wyrzucony w bardzo brzydki sposób. Ksiądz wydaje rozkazy, a ludzie.... ludzie je olewają. Więc ten się złości i miota. Przypomina mi trochę kwokę z wiersza Brzechwy.... Ale to temat na inny, odrębny post

Cóż, ksiądz jest tylko człowiekiem. I nie mnie go oceniać.Wolę jednak mieć z nim jak najmniej do czynienia.