Trudne sprawy, czyli o akceptacji społecznej

Dzisiaj będzie społecznie, a bliżej - o interakcjach społecznych.

Potrzeba akceptacji społecznej jest niezmiernie ważna w każdym wieku człowieka. Poczucie samotności i odrzucenia tak samo boli zarówno dziecko, jak i dorosłego. O ile dziecko nie jest świadome dlaczego tak się dzieje, to od dorosłego wymaga się analizy swojego postępowania. Bowiem nic nie dzieje się bez konkretnej przyczyny.

Z racji tego, iż pracuję z dziećmi opowiem dzisiaj o chłopcu. który niezmiernie się starał, a grupa, mimo wszystko zachowywała wobec niego dystans.

- Proszę pani, nikt w klasie mnie nie lubi. Nie chcą się ze mną bawić. A Antoś miał urodziny i zaprosił wszystkich chłopców oprócz mnie.

Tego typu sytuacje mają miejsce niemal w każdej klasie na każdym etapie nauczania. Aby je rozwiązać należy sięgnąć do przyczyn tegoż zjawiska.
- Jasiu, a może coś w twoim postępowaniu im się nie spodobało? - zapytałam delikatnie.
- Ale co? Przecież staram się być grzeczny, koleżeński. Dzielę się wszystkim, co mam. Ali pożyczyłem gumkę, Bogusiowi ołówek, a Antosiowi dałem nawet klej.

Zachowanie Jasia wydawałoby się być jak najbardziej pożądane, a mimo wszystko dzieci nie garnęły się do niego.
- Pamiętam, dzień , kiedy pożyczyłeś Bogusiowi ołówek. Natychmiast przybiegłeś do mnie i pochwaliłeś się. Dzięki temu ja otrzymałam informację,że Boguś jest nieprzygotowany do lekcji. Myślisz,że koledze było miło? Postaw się w sytuacji Bogusia.

- Może  twoim kolegom się też nie podoba,że chcesz być we wszystkim pierwszy i wszystko chcesz sam robić? Łamiesz przy tym ustalone  w grupie zasady.
- Ale ja chcę ich wręczyć, ja.... bo ja... ja.....
- Hm... Może oni nie chcą, abyś wyręczał ich we wszystkim. Może chcą też pokazać się z dobrej strony?  Takim postępowaniem wysyłasz wszystkim komunikat,że ty jesteś najlepszy,że masz najfajniejsze pomysły, że jesteś najmądrzejszy, taki naj.... naj...
- Powiedziałeś,że Antoś nie zaprosił cię na urodziny. A czy ty zaprosiłeś Antosia na swoje urodziny?
- No nie, bo u mnie była tylko rodzina.
- A czy zaprosiłeś któregokolwiek z kolegów do domu na wspólną zabawę?
- Nie.
- A zatem nie oczekuj, abyś ty był zapraszany.
- To co ja mam robić?
- Porozmawiaj o tym problemie z mamą. Może wspólnie przygotujecie ciekawe spotkanie dla kolegów. Weź pod uwagę to, o czym rozmawialiśmy. Jestem pewna,że dzieci odkryją cię na nowo.
- A jak nie przyjdą?
- Cóż i tak tez może być. Ale jestem pewna, jeśli wszystkim będzie pasowało i ich rodzice wyrażą zgodę,że przyjdą. Musisz tylko spróbować.

O ile z dzieckiem łatwiej przeprowadzić taką rozmowę na jego poziomie rozumowania, to z dorosłym jest niezwykle trudno. A przyczyny zazwyczaj są bardzo podobne.