O kwiecie oregano

Ostatnio postanowiłam( dla zdrowotności) zgubić parę tamtego ( żeby nie zapeszyć). Niestety,kiedy tylko pomyślę o zrzucaniu, budzi się we mnie wilczy apetyt. Aby go poskromić, muszę się czymś zająć. Najlepszym lekarstwem jest komputer, A zatem ostatnio porządkuje, archiwizuje, sprawdzam (głównie wieczorami)...
Wczoraj również zasiadłam do wymyślonej przez się pracy, kiedy zadzwonił telefon
- Jesteś?
- Jestem.
- To za trzy minuty będę u ciebie.

Zerwałam się na równe nogi. Toż coś musiało się stać, skoro moja psiapsiółka tak nagle i nieoczekiwanie zapragnęła kontaktu ze mną.

Z zegarkiem w ręku, po trzech minutach zajeżdża.
A wyściskałyśmy się , wycałowały, kawę odpiły, nowinki przekazały w tempie teleexpresu ( miała tylko pół godziny, z pracy właśnie wracała).
Już miała wychodzić, kiedy na wazon z kwiatami zerknęła

- Jakie piękne kwiaty! Skąd masz?
- Piękne? - zdziwiłam się. Wstawiłam je do wazonu, bo u mnie teraz w salonie  lawendowo , a one kolorystycznie akurat pasowały.
- To kwiaty oregano - powiedziałam od niechcenia ( bo kto by się takim g*** zachwycał).
- Masz oregano????
- Mam i plewię już niczym chwast. Tak się rozsiało i rozrosło - dodałam z nutą rozżalenia ( niby to ja taka zapracowana jestem i to oregano mi tyle roboty dodaje, więc je do wazonu wkładam, niechaj się na coś przydaje)
- Ale piękne kwiaty. Jak przyjedziesz do mnie, to mi przywieź - pomachała i pojechała.

Ja spojrzałam na moje oregano i jego "nędzne" kwiatki innym okiem. Faktycznie te kwiatki mają swój urok, ale i zapach.

Całe życie się uczymy.