O zajęczym gniazdku

Wkrótce Wielkanoc. W tym roku jakoś nie czuję tych świąt.
Aż dziwne.
Postanowiłam obudzić się z letargu i wówczas ożyły wspomnienia. z dzieciństwa.

Kiedy byłam mała czasami święta wielkanocne spędzaliśmy na jednej z kaszubskich wsi u brata mojego ojca. Uwielbiałam tam jeździć. Tam było zawsze wesoło. Stryj miał sześcioro dzieci i ja.... To już niezła gromadka. Do nas zwykle dochodziła jeszcze o rok młodsza ode mnie kuzynka, którą dowoził drugi brat ojca.
W Wielką Sobotę dorośli kończyli przygotowania do świąt, a dzieciarnia,żeby nie przeszkadzała musiała dostać jakieś zajęcie.
Ciotka zwołała nas do sieni. Przyniosła najróżniejsze materiały papiernicze, słomę, jakieś sianko w woreczku.

foto z internetu

- Święta idą. Trza gniazdko dla zająca zrobić.
Ha! I zaczynało się wielkie twórcze szykowanie, plecenie, wycinanie klejenie. Każde dziecko miało zrobić własne gniazdko. Do najpiękniejszego wielkanocny zajączek najwięcej jajeczek miał włożyć. A to była najlepsza motywacja dla dzieci.
Taka praca trwała kilka godzin. Kiedy skończyliśmy, najstarsza z nas powiedziała:
- Teraz ustawimy gniazdka na stole od najstarszego twórcy do najmłodszego. Tak będzie sprawiedliwie.
Wszyscy się zgodziliśmy oprócz M, najmłodszej z nas. Ona poczuła się urażona,że jej gniazdko ostatnie będzie. Pewnie myślała,że najmniej cukierków- jajeczek dostanie. Chwyciła swoje gniazdko i pobiegła gdzieś do stodoły wykrzykując:
- Zajączek moje gniazdko znajdzie i do was już nie dotrze!
Przyznam ,że nie zrobiło to na nas żadnego wrażenia, bowiem wszyscy wiedzieliśmy,że  tym Zajączkiem są nasi rodzice. Ona najwyraźniej w owego Zajączka wierzyła.

Nadszedł czas zajęczych prezentów. Pobiegliśmy do sieni. A tam w każdym gniazdku kolorowe jajeczka. Nawet ów Zajączek jedno gniazdko nieustrojone dostawił i jajeczka do niego włożył. Dobiegliśmy każdy do swojego gniazdka, aby słodkości policzyć ( to, ile jajeczek było w gnieździe miało ogromne znaczenie - zwykle było po tyle samo). M pobiegła do stodoły. Wróciła ze swoim pustym gniazdkiem zapłakana. Nie pomogły tłumaczenia,że Zajączek nie miał czasu, że dla niej w sieni w owej nieustrojonej miseczce jajeczka zostawił.

Nie wiem dlaczego, ale to wspomnienie właśnie ożyło. Dziwne, bo w moim domu we współczesnych czasach  już nie robi się gniazda dla Zajączka, ba, moje dzieci tego zwyczaju nie znają.
Bo i sieni nie mieliśmy, bo i.....
I tak mi się trochę smutno zrobiło...
No cóż....
Ale w przyszłości kiedyś moim wnukom ....