Sentymentalna podróż

OBRAZEK MOJEJ MAMY

Grudzień powitał nas mokrym śniegiem. Jest okropnie! Chlapa i błoto. Brrr.
W kominku trzaska ogień. A w mojej duszy tak się jakoś ckliwie zrobiło.
Wyruszyłam w sentymentalną podróż wspomnień. A wszystko przez koleżankę, która zwróciła uwagę na pewien obrazek wiszący w moim domu.

Każdy z nas miał, albo ma jakąś rzecz, do której jest niezwykle przywiązany. Pamiątkę, z którą wiąże się jakaś historia i wyjątkowe wspomnienia.


Obrazek ten należał do mojej mamy. Miał nawet swoją półkę. Obok obrazka stały kwiaty. Mama dbała, aby zawsze były świeże. Miała taki swój mały ołtarzyk, który towarzyszył jej przez całe życie. A wszystko zaczęło się tak.

fot. internet- MATKA BOSKA BIENISZEWSKA

Po II wojnie światowej, kiedy dziadek wrócił do domu z niewoli niemieckiej, mama ,w dowód wdzięczności za życie ojca, wybrała się na pielgrzymkę do Bieniszewa, aby tam przed cudownym obrazem Matki Boskiej Bieniszewskiej podziękować za ocalenie ojca.
W klasztorze kamedułów odbywał się wówczas odpust. Przy wyjściu z kościoła, mnisi rozdawali wiernym obrazki. Jeden z nich trafił do rąk mojej mamy.
Mama była wówczas młodziutką dziewczyną. Nie przywiązywała większej wagi do obrazków, zatem włożyła go do książeczki od nabożeństwa i zapomniała o nim.

fot. internet KLASZTOR KAMEDUŁÓW

Po kilku latach mama wyruszyła na północ naszego kraju, na ziemie odzyskane, aby tam szukać swojego miejsca na ziemi. Po drodze zatrzymała się u siostry swojego ojca w Pile. Ciotka Stasia zasiedliła poniemiecki dom na obrzeżach miasta jakiś rok przed przyjazdem mamy.
Mamę przyjęto gościnnie. Wieczorem, kiedy kładła się spać, ciotka powiedziała:
- Dobrze zapamiętaj, co ci się przyśni na nowym miejscu. To będzie wróżba na Twoje nowe życie.
Mama miała sen. Przyśniła jej się postać kobiety ( w domysłach była to Maryja) , która najpierw czyniła wyrzuty mamie,że obrazek, który dostała w klasztorze, trzyma w ukryciu, a Ona kocha kwiaty.Potem powiedziała jej, co powinna zrobić z obrazkiem. Instrukcja podana we śnie była tak szczegółowa i obrazowa, że nie sposób było o niej zapomnieć.
Rano mama opowiedziała sen ciotce. Obie postanowiły sprawdzić, czy objawienie we śnie znajdzie swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości.
Znalazły opisane we śnie wejście na strych. Drzwi były zamknięte na klucz, a klucza nie było. Ciotka musiała je wyważać (czego się nie robi dla zaspokojenia ciekawości).
Faktycznie pod oknem stała komoda z szufladami. Dokładnie taka sama, jak Maryja opisywała we śnie mojej mamie. W komodzie były szuflady. Mama miała otworzyć dokładnie trzecią z góry. Serce jej zabiło z emocji, kiedy zbliżyła się do komody. Otworzyła szufladę i zobaczyła w niej ramki różnej wielkości. Wśród nich była tylko jedna, która wymiarami idealnie pasowała do tegoż obrazka z klasztoru. Mama wzięła ją, a ciotka załatwiła szybkę do tego obrazka.
Od tamtej pory oprawiony w ramkę obrazek towarzyszył mamie w codziennym życiu.
A kiedy umarła, wzięłam go ja.
Wisi w miejscu, gdzie często zasiadam sama, aby pomyśleć. Wówczas patrzę na ten obrazek.

Koleżanka powiedziała mi, że to nie jest godne miejsce dla takiego obrazka.
Dało mi to do myślenia i przypomniała mi się ta historia.