Pomysł się rodzi w bólach

Jeszcze wczoraj nie wiedziałam, jak sobie z tym wszystkim poradzę. Nie ukrywam dopadł mnie strach. Autentyczny strach. Do tego nałożyło się wiele różnych spraw rodzinnych, między innymi choroba i śmierć mojej macochy.
Uf... Czarnowidztwo zaczęło dominować nad żółtym kapeluszem.

Wczorajszy dzień był punktem kulminacyjnym. Zebranie Stowarzyszenia, spięcie z wice, kolejne krótkie spięcie z wice,  odreagowywanie i uświadomienie sobie ogromu obowiązków, które wzięłam na swoją głowę lub mi obligatoryjnie włożono.
Ale najważniejsze - od 3.09 rusza nasz projekt - Kampania informacyjna na rzecz integracji osób niepełnosprawnych.

Oczy zrobiłam wielkie, kiedy uświadomiłam sobie,że.... ŻE NIC NIE MAM, POMYSŁU NA KAMPANIĘ TEŻ NIE MAM, POMYSŁU NA SPEKTAKL TEŻ NIE MAM.
Zadrżałam. Od czegoś przecież trzeba było zacząć. A tu już trzy miesiące minęły i pustka w głowie. Czarna dziura.

Ale zabrałam się od przygotowywania biurokratycznych dokumentów rekrutacji dzieci do projektu. Poszło. Potem postanowiłam spróbować ułożyć kilka pytań do kwestionariusza diagnozującego.... narzędzia naszych badań świadomości ludzi. Kampania musi mieć badania. A te zaplanowane dostały na szeroką skalę. Zadanie cholernie trudne! Ale...
Niebiosa nade mną czuwały. Uznano tam, najwyraźniej, że to, co zamierzamy zrobić jest dobre i bardzo potrzebne, zatem nie może utknąć w martwym punkcie i.... i spłynęło na mnie natchnienie! Nawet nie wiem kiedy, ale stworzyłam wszystkie narzędzia badawcze wersji roboczej. Ulżyło. Coś się ruszyło. Może pomysł na spektakl przyjdzie?

Zebrałam kolejne dane, ustaliłam warunki, które powinien spełniać spektakl:

• skierowany do młodszych dzieci, grany przez maluchy w tym kilkoro niepełnosprawnych:
• musi być krótki, 
• o żwawej akcji, 
• z humorem,
•  przekazywać treści uświadamiające problemy niepełnosprawności i nie tylko tych osób na wózkach...

No ... a pomysłów brak! Bez mojego pomysłu problem będzie miała koleżanka ze swoimi działaniami, bowiem nasze programy miały się uzupełniać i zazębiać tworząc jedno widowisko.

Głowa mnie rozbolała od tego myślenia. Zaczęłam szukać pomysłów w internecie, a tu wyskakują mi albo moje własne scenariusze, albo .... Ach szkoda gadać.
W każdym razie już miałam dać sobie spokój, kiedy wpadłam na pomysł, żeby sprawdzić pocztę. A tam wiadomość od nieznanej mi osoby, która trafiła na moją stronę www. Prosi o zgodę o wykorzystanie mojego scenariusza! Osoba ta pracuje w Ośrodku Pomocy Społecznej, gdzieś w Polsce z osobami niepełnosprawnymi.Tyle ciepłych słów pod moim adresem i moich malutkich "dzieł".  Zrobiło mi się cieplej na duszy. Wtedy pomyślałam,że dam radę.
Skierowałam oczy ku niebu i wysłałam cichą modlitwę bez słów.

Odpowiedź przyszła w tempie błyskawicy. Natchnienie spłynęło na mnie niczym za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Scenariusz zaczął pisać się sam. W pewnym momencie miałam wrażenie, że to nie ja go tworzę, ale jestem narzędziem wykonawczym. Stukam zawzięcie i bezmyślnie w klawiaturę i wybijam to, co pisze Siła Wyższa.

I POWSTAŁO COŚ W WERSJI ROBOCZEJ. I USPOKOIŁA SIĘ MOJA DUSZA. CZUJĘ ULGĘ.

Teraz już wiem,że dam radę. To co było czarną, nieznaną dziurą , zostało oświetlone i okazało się nie takie straszne.