I mamy listopad

Święta listopadowe wcale nie są dla mnie radosne. Bo cóż radosnego można znaleźć na cmentarzu? Nie pomogą ani znicze, ani stroidła w postaci kwiatów, ani wiara,że... itp. Nie lubię cmentarzy, nigdy  nie lubiłam i  nigdy nie lubiłam 1 listopada, bowiem zgodnie z tradycją trzeba było ten cmentarz odwiedzić.

Wszystko się zmeniło, kiedy umarła mama. Biegałam wówczas na cmentarz dwa razy dziennie i w zasadzie mogłabym stamtąd nie wychodzić. Tęskniłam. Jej śmierć bolała. Nigdy nie przypuszczałam,że tak może boleć czyjaś śmierć. Czas leczy rany, a śmierć taty, uświadomiła mi,że na cmentarz przyjdzie czas, a teraz trzeba po prostu żyć. Pochowałam wszystkich. Jestem seniorką mojego rodu i za cmentarzem wcale nie tęsknię.

Nie lubię tego swięta i już.

Dzisiaj byłam w szkole. Nie było ani jednego dziecka, byli wszyscy nauczyciele. Bogaci jesteśmy, że ho, ho... A prąd ponoć drożeje....
Ale, co tam.
Odbyły się zespoły, szkolenia. Jedno takie z programowania sama nawet prowadziłam.

Zdecydowanie wolę uczyć dzieci. Do dzieci  mam więcej cierpliwości, ale one słuchają, one myślą, one zadają sensowne pytania, one szukają rozwiązania i ONE CZYNIĄ POSTĘPY. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego na siłę zmusza się dorosłych ludzi do uczenia się czegoś, czego nie chcą się uczyć. Dla mnie ta kombinacja jest za trudna.

Mnie za nauczanie nauczycieli nikt  nie płaci. I tego będę się trzymać. Żaden to dla mnie interes. Swoje zrobiłam, a kto, ile wyniósł, jego sprawa. Kolejnego szkolenia darmowego z programowania już nie będzie, przynajmniej nie z moim udziałem.  Dochodzę do wniosku,że szanuje się tylko takie szkolenie, za które trzeba drogo zapłacić.
Jedna z pań zaczęła taki dialog:
- No wiesz, gdybym ja kazała ci nagle odmienić przez przypadki wyraz w języku niemieckim, to też byś nie umiała!
- Prawda, nie umiałabym, ale ja nie uczę niemieckiego, a ty uczysz informatyki.

Wszystko na ten temat. KONIEC I KROPKA.
***
Nie wyzdrowiałam, co prawda jest lepiej, ale chyba bez laryngologa się nie obejdzie.