Kiermasz rozmaitości

Kręci się u mnie, kręci. Atrakcji co niemiara. Taki kiermasz rozmaitości.

Czuję się jak roślina na pustyni. A dlaczego... hm... Niżej wyjaśnię.

Pod koniec roku szkolnego byłam tak zmęczona,że myślałam nawet o urlopie zdrowotnym.
Cudowne wakacje, podróże, słońce sprawiły,że odpoczęłam psychicznie i... zaczęłam zastanawiać się, czy nie porzucić szkoły na zawsze. Tak, czy owak, na samą myśl o powrocie robiło mi się słabo. Wiedziałam,że  jeszcze w sierpniu przede mną ewaluacja szkoły, czyli praca, której nienawidzę.

Poza tym ministra szaleje ze swoimi pomysłami. Skąd ta kobieta się urwała? Ona nie ma zielonego pojęcia o sytuacji w polskich szkołach, które , dzięki kolejnym reformom, pękają w szwach. Teraz  przerwy wydłuża. Ot, pracować do nocy będziemy. Nie dziwię się, że kto może, ten ucieka z tonącego statku. I we mnie taka myśl dojrzewać  zaczęła już jakiś czas temu.

Dostałam propozycję kilku godzin informatyki w liceum. Zawsze chciałam spróbować pracy z młodzieżą, ale...
Ale dwie szkoły, podwójne rady, podwójna biurokracja - O NIE! Odmówiłam, nie wiem, czy dobrze zrobiłam.

Cóż, miałam tego nie robić, ale licho mnie podkusiło i zajrzałam wcześniej tam, gdzie nie powinnam. A w mojej skrzynce pełno różności się nazbierało.  Zaproszenia do wielu projektów międzynarodowych, zaproszenia na ciekawe wydarzenia, konferencje, itp. Ot, popularna się stałam , szczególnie wśród zagranicznych partnerów. Humor się poprawił, a jakże. Próżność połechtana została.
 Projekty przejrzałam  ( ha, jestem teraz na takim etapie,że to ja mogę wybierać) i dwa zaakceptowałam.
Tam -dam....
Niespodzianka. Natychmiast dostałam cudowne emaile od parterów, ciepłe, pełne życzliiwości. Wybraźcie sobie, że nie przypuszczałam, iż ktoś może się tak cieszyć, że wybrałam jego projekt, że będzie mógł ze mną współpracować. Od razu miło się zrobiło na sercu i w głowie urodził sie własny projekt. Jak się urodził, to go spisałam,żeby nie zapomnieć. A jak spisałam, to do rejestracji wysłałam. Mam fantastycznych partnerów do współpracy i już się cieszę. Ktoś nawet rekomendację mi zrobił na forum: " Dorota otworzyła worek z pomysłami".  Myśl o porzuceniu szkoły została przesunięta w czasie.

Znowu wyjeżdżam. Szykuje się ciekawa międznarodowa impreza. Odwiedziłam fryzjera, kosmetyczkę i czuję się jak hrabianka, hi, hi, hi... .  No, dobra, chcę się czuć, ale się nie czuję. Coś mnie w żołądku ściska. Wcale nie czuję frajdy z tego wyjazdu, bo...

Bo myślę o tej cholernej szkole. Mam dziwne wrażenie,że zrobiono ze mnie przysłowiowego jelenia do pracy. Jedni odpoczywają jeszcze, potem dostaną nadgodziny, będą zarabiać pieniądze .... Ja do darmowej roboty zwykle jestem przydzielana, na gołym etacie. A ja  tak nie chcę. Zobaczymy jak będzie w tym roku. Jeżeli historia się powtórzy, nie będę milczeć.

Dlatego dokonuję przemiany wewnętrzej i zewnętrznej.  Rozpoczęłam od prządku w garderobie i pozbycia się rzeczy, typ "TOSIĘJESZCZE PRZYDA". Jest porządek. Ponoć, jak porządek w szafie, to i w głowie porządek. Zobaczymy, zobaczymy.

A teraz idę obiad gotować.