Już po...

Minęły. Za szybko minęły. Cóż....

Przyjechali już w piątek. Starsza chora, Niuniuś jeszcze zupełnie nie wyzdrowiał. Przyjechali i zaczęło się.

Tak zaplanowałam czas, aby móc jak najwięcej poświęcić Niuniusiowi. Trzy latka, to najfajniejszy wiek. Dziecko jest ciekawe świata, mówi, zadaje mnóstwo pytań, ma zabawne, a czasem bardzo trafne spostrzeżenia.

Rozpoczęliśmy od działalności artystycznej - czyli pisanki. Potem odkryłam,że Niuniuś nie malował nigdy pędzlem. Wyruszyliśmy więc po nową przygodę. Wow, ile było radości.
W sobotę oczywiście z koszyczkiem - znowu szczęście w oczach dziecka.
Świąteczne śniadanie u moich teściów. Oczy seniorów wyrażały tyle szczęścia.... Mieli całą swoją już wielopokoleniową rodzinę przy jednym stole. Przybywa nas. Najcudowniejsze, że potrafimy się zebrać i wspólnie, radośnie spędzić czas.

A potem urodzinki Niuniusia. Przenieśliśmy się do naszego domu. Młodsza z tej okazji pięknie udekorowała salon. Był tort, przyszli goście, były śpiewy. Niuniuś był szczęśliwy. Szczęście malowało się na każdej części jego ciała. A my też byliśmy szczęśliwi. Bo szczęście potrafi się mnożyć, dzielić i udzielać.

Lany poniedziałek był kolejna przygodą dla Niuniusia. Nauczyliśmy go obsługiwać pistolet na wodę. Biegał i wołał "dyngus, dyngus".
Kto ma wyobraźnię , niechaj sobie wyobrazi... Było cudnie!

To były cudowne święta. Minęły tak szybko!