Chłop na wagę złota

Bardzo człowiek nie docenia tego, co ma i kogo ma w swoim pobliżu. Dobrze, jak sobie uświadomi to i owo, póki jeszcze nie jest za późno.

Po takim wstępie, przechodzę do mojej, osobistej opowieści.

Ostatnia sobota przebiegała pod znakiem ciężkich robót domowych. Uwijałam się jak pszczółka w pocie czoła. Pomieszczeń i powierzchni trochę do generalnych porządków miałam. Już niemal dół domu wysprzątałan na błysk. Jeszcze tylko odkurzyć i czas  na górę. Włączyłam odkurzacz.... pssssssyt, coś srtrzeliło. Z kontaktów poszedł dym, a w kuchni telewizor zaczął się dymić.  Ups..... Dół domu odcięty od prądu.
Nieeeeeeeeeee!!!!!

O mateczko kochana!!!!!!! Awaria. Faza poszła, jak nic. Coś się sfajczyło! Nieeeeee!

A tutaj sobotnie popołudnie. Kto mi teraz przyjedzie, kto naprawi, a nie daj boże, trza będzie kuć..... Myśli czarne przyfrunęły. Łzy w oczach stanęły....
Nic, tylko usiąść i płakać.
Na dole wszystko jest na prąd. I lodówka, i kuchenka, i zmywarka i..... Mięsiwa nakupowałam..... Nic, tylko ryczeć. Bo zapewne, najszybciej ktoś przyjedzie dopiero w poniedziałek.....

Na szczeście chłop mój był w domu. Zlokalizował awarię, wykonał telefon do kogoś tam znajomego. Godzinę później zjawił się fachowiec z odpowiednim sprzętem. Uderzył w ciemno, gdzie mu wskazał mąż mój osobisty. Naprawił i mogłam działać dalej.

Uświadomiłam sobie wówczas, że ten mój chłop jest na wagę złota! Skarb po prostu!Bez niego zaryczałabym się ze złości, z bezsilności i ze strachu - na śmierć!

Ps.
Dzisiaj pogoda fatalna. Zimno, leje i wieje. Ponoć w Wielkanoc ma spaść śnieg!