Jeszcze dycham

Dawno tak urobiona nie byłam. Koniec roku się zbliża, zawsze dużo pracy, ale teraz skumulowało się tak wiele "roboty" nadto, że .... że czuję wstręt do komputera.

Tak w skrócie:

Siedzę i klikam proponowane "kropki z opisami " ( nie proście o szczegóły, bo ....)- trzeba - mus. Jednocześnie redaguję wstępnie opisówki. 26 uczniów - opisać ogólnikami ( bo na świadectwie mało miejsca), które mają dać jakiś obraz umiejętności dzieci - wielka sztuka. Wierzcie mi!

Kończę pisanie programu z elemenatmi innowacji pedagogicznej. Nie chciałam, ale szefowa mnie przekonała. W zasadzie ma rację. Przejrzałam strony innych szkół. My tak wiele robimy z myślą o dzieciach. Na papierach nam nigdy nie zależało. W innych szkołach na każdą pierdołę dokument mają i się szczycą. Takie czasy. Każda placówka musi zabiegać o uczniów. Są nawet jakieś rankingi szkół. Dla mnie to śmieszne, ale cóż!

W szkole szykujemy się do jubileuszu. Wszystko stoi na głowie. W zasadzie nie ja odpowiadam za tę uroczystość, jestem gdzieś na końcu w szarych szeregach. Nie znaczy,że nie mam zadań do wykonania. Na szczęście odhaczyłam. Pozostaje mi trzymać kciuki za koleżankę, która przygotowuje widowisko. Na pewno będzie wspaniale, ale nerwy są. Doskonale ją rozumiem.

Szykuję spektakl na zakończenie roku szkolnego. Ups... idzie mi jak krew z nosa. Wiem,że dzieciaki się zepną i wyjdzie fantastycznie, ale ....

Jeszcze rok szkolny się nie zakończył, a już muszę rozpoczynać pracę nad inauguracją nowego roku. U nas ma być miejska inauguracja, czyli znowu wielka uroczystość. Jest reforma. Do szkół idą sześciolatki, to .... Uwaga! Władze sobie obmyśliły, aby na scenie wystąpiły te dzieci, które jeszcze do szkoły nie przyszły. Ha!
Napisałam scenariusz. Wczoraj cięłam materiał filmowy niemal do północy.
Dzisiaj przydzialałam role. Od poniedziałku do pracy!

Wczoraj byłam na radzie pedagogicznej, typu szkoleniowa. Kolejny stracony czas. Dowiedziałam się o tym, jakie są w szkołach problemy wychowawcze( też mi nowina), ale nie dowiedziałam się jak je rozwiązywać. Na moje pytanie, prowadząca odpowiedziała :
- Nie ma recepty.
To w jakim celu była ta rada? Ano, mus. Miała być i już! Była. Odhaczona.

Dzień wcześniej było zebranie z rodzicami klas pierwszych. Od września będę miała klasę sześciolatków. Niesamowicie się denerwowałam przed tym zebraniem. Powód - idiotyczny. Mam świadomość,że jestem coraz starsza, a rodzice moich przyszłych uczniów coraz młodsi. Coś sobie w tej łepetynie uroiłam, niepotrzebnie się nakręciłam, bo....
 Tam - dam - NIESPODZIANKA!
Młodzieży, jak na lekarstwo, większość rodziców, to moi równolatkowie. Ot - późne rodzicielstwo. Ludzie najpierw kariery robili, rodzicielstwo na potem odkładali. Od razu kontakt złapałam. Ulżyło. Kolejny punkt odhaczony.

Przygotowujemy z dzieciakami książkę. Każdy opracował swoją stronę z własnym tekstem. Teraz składamy. W poniedziałek zawiozę do oprawy. Ot, taka fajna pamiątka będzie, kiedy po latach zajrzą do tej księgi. Każdy dostanie swoją własną. Już mam takich sześć. Ta będzie siódma.

Jeszcze konkurs czytelniczy mi został - finał. Konkurs trwał cały rok. Dzięki niemu dzieciaki klas trzecich poznały kilka baśni polskich autorów. Zależało mi na tym, bowiem nasze polskie baśnie też są piękne, ale idą w zapomnienie.  Muszę opracować nowy scenariusz, bo w tym roku zmieniłam cały układ konkursu. Miałam przygotować baśniowe serce. Praca nad trofeum utknęła w martwym punkcie. Brak czasu. Pewnie zakończę konkurs dyplomami.

Muszę jeszcze przygotować dyplomy dla uczniów z klasy, dla ich rodziców, dla moich aktorów z teatru ( prowadzę koło teatralne). Zawsze to robię własnoręcznie i każdy ma inny wpis. Zawsze tak robiłam. Czuję w tym sens. A w tym roku brakuje czasu. Ale muszę znaleźć, bo dla tej ekipy warto się postarać.

Czeka mnie w poniedziałek kolejne zebranie z rodzicami. Ostatnie w tej klasie. A zatem poniedziałkowe popołudnie znowu spędzę w szkole.

Kolejne punkty - to wycieczki. Już wkrótce jedziemy na jedną, potem kilka wyjść. Stos dokumentacji z tym związanej! Obiecałam dzieciom, że w czerwcu pójdziemy do eleganckiej restauracji na obiad, jeśli....
Dzieci się postarały. Słowa muszę dotrzymać. Brak pomysłów - dokąd?

Co jeszcze? Po drodze jest jeszcze wiele drobiazgów, które razem wzięte stanowią niezły balast. Ale co tam!? Przynajmniej wiem, że żyję.

Wczoraj rozmawiałam z moim Niuniusiem przez telefon. Zaraz skończy siedem tygodni. Rośnie, jak na drożdżach. Rozmowny jaki!
- Niuniuś, tu babcia mówi!
- A guuuuu, a guuuu...
Boże! Jak ja chciałam go w tamtej chwili wycałować.

Tęsknię!

Dzisiaj się relaksuję. Posprzątałam domek. Nie tykam nic szkolnego, bo chyba zwymiotowałabym. Jutro też się relaksuję. Idziemy z Mężowskim na imprezę i nie mam zamiaru myśleć o szkole. W niedzielę.... pewnie wieczorem znowu zasiądę do roboty, bo w poniedziałek mam znowu sporo pracy. Na szczęście jestem w  wyżu intelektualnym i jakoś wszystko mi się klei!

Wieczorami zaczynam myśleć o Czarnogórze i Chorwacji, o ciepłym morzu i słońcu, o pełnym relaksie o wakacjach. Już wkrótce!