Donoszę pani

Każdy z nas  pamięta pewne obrazy z życia szkolnego oraz niektóre osoby z nimi związane. Zwykle zapamiętujemy tych ludzi, z którymi łaczyły nas jakieś więzi, i tych, których nie cierpieliśmy z jakiś tam względów. Zapewne w niejednej głowie zapisał się obraz przysłowiowego lizusa, który nie dość,że się podlizywał, to jeszcze donosił na kolegów. Cel - zaszkodzić, albo wynieść swoją osobę na postument. Brrr...

Jeśli takie zachowanie nie zostanie utemperowane w  porę, taki dzieciak dorasta i ...

Wystarczy się rozejrzeć dookoła. Mamy ich wszędzie , w każdej firmie, w każdym zawodzie.  W celu osiągnięcia własnych korzyści i zaspokojenia własnych ambicji, gówno by zżarli. Prą przed siebie niczym czołgi i niszczą wszystkich i wszystko, co napotkają po drodze.
A potem się dziwują:" Czy to moja wina?.....", " Co ja takiego zrobiłem/am?"

Dzisiaj opowiem historię o M.
Kiedy przyszła do naszej szkoły, przyjęliśmy ją bardzo życzliwie. Sprawiała naprawdę dobre wrażenie. Szybko jednak pokazała, na co ją stać. Najpierw zaczęła codzienne wycieczki do dyrekcji, a potem rozpoczęła swoją inwazję. Zrażała sobie sytsetmatycznie każdego z kim jej przyszło współpracować. Despotyczna i autokratywna wyznawała zasadę: ja , dyrektor i reszta świata.
Nie ukrywam, że niejednokrotnie uśmiechałam się pod nosem z niedowierzaniem, kiedy ludzie powtarzali jej słowa: My z panią dyrektor ......
albo
Pani dyrektor kazała....
Oj, napsuła krwi i wielu koleżankom zaszkodziła.
 Podchodziłam do tych opowieści z lekkim dystansem. Mnie osobiście bezpośrednio nie dotyczyły, to też nie oceniałam. Aż...

Pewnego dnia szefowa zapytała mnie, czy nie podjęłabym się pewnego zadania. Z bólem serca musiałam odmówić, bowiem pracowałam nad innym przedsięwzięciem. Wówczas zapytała:
- Jeśli M wyrazi zgodę, czy zechciałaby pani jej pomóc?
- Ależ oczywiśćie, z największą przyjemnoiścią - odpowiedziałam bez zastanowienia.

Dwie godziny później na korytarzu dopadła mnie M. Była  podekscytowana.
- Słuchaj DD. Pani dyrektor kazala..... - Zapaliły się wszystkie lampy ostrzegawcze. W końcu i na mnie padło. Mówiła szybko na wydechu. Kiedy nabierała oddech, właczyłam się ja:
- Po pierwsze nie kazała, tylko zapytała mnie wcześniej, czy nie zechciałabym ci pomóc. Po drugie odpowiedziałam,że z największą przyjemnością....
M zatkało na chwilę, po czym wyrażając ogromne zdziwienie powiedziała:
- To pani dyrektor z tobą rozmawiała?

No nie! Spojrzałam na nią jak na prwadziwego przygłupa. Przepraszam,  ona miała wyłączność na rozmowę z szefową?

I od tego momentu miałam okazję osobiście, na własnej skórze przekonać się, co do metod działania sławetnej M. Wprawiała mnie w zdumienie tak wielkie, że czasami brakowało mi słów. Stało się , nawet ja nie miałam ochoty mieć z nią nic wspólnego. Wkrótce została sama ze swoimi pomysłami, ambicjami, zgorzknieniem i podłością. Biegała na skargi do dyrekcji, licząc, iż szefowa wezwie nas i nakaże ją polubić, pogrozi palcem albo może jaką inną karę wymyśli ....
Jej gierki przejrzała również szefowa i M zaczęła szukać innej pracy. Na szczeście dla nas - znalazła.

Życie jednak nie lubi luk. Zatem luka po M zapełniona została panią X działającą według dobrze znanego nam schematu, chociaż nieco inaczej:
- Kochana pani dyrektor! Właśnie pierdnęłam. Czy słyszała to pani? Czy było wystarczjąco głośno? Czy zapach jest odpowiedni? Podoba się pani? Mogę powtórzyć?

Oj, życie byłoby nudne bez tak barwnych postaci.