Zarażać pasją

I zaczerwieniłam się ze wstydu...Hm...
Bo znalazłam się na etapie, kiedy ... Bo się nie chce, bo nie ma czasu, bo minister, bo dyrektor, bo rodzice, bo po co, bo na co.....
Nic w życiu nie dzieje się przypadkiem. To, co wydarzyło się wczoraj,tez przypadkowe nie było.


Wczoraj pojechałam na wycieczkę z uczniami do lasu.  Nie pierwszy raz  i nie ostatni. A wczorajsza wycieczka była inna.  Jej pomysłodawcą był dziadek jednej z moich uczennic. Starszy człowiek - gajowy, którego pasją jest las i wszystko, co z nim związane. Starszy pan miesiąc temu uległ wypadkowi. Porusza się o kulach. Myślicie,że przeszkodziło mu to w przemierzaniu leśnych kniei? Kiedy zadął w róg myśliwski ( cętkowany kręty - prawie) Dzieciarnia i dorośli szli za nim niczym za kimś, kto gra na zaczarowanym flecie. Przy tym opowiadał, ale jak! Byliśmy ja zaczarowani.
Żuczek gnojarz wspiął się na but gajowego.
- Nie bójcie się - powiedział ciepłym głosem - on wam krzywdy nie zrobi.
I tutaj padła opowieść o żuczku gnojarzu, który urósł w naszych oczach do rangi bohatera zbawiającego świat.
Grunt, to prawdziwa pasja i wiedza.
W czasach bylejakości, zniechęcenia, nijakości  na drugą szalę powinniśmy położyć pasję, chęć działania i zarażać nią wokół.


Jeśli kiedykolwiek powiem " Na co, po co" - Muszę przywołać sobie obraz tego gajowego. I będę wiedziała na co., po co...