Sklepik wiejski

Mieszkam za miastem, na wsi, która oddalona jest 5 km od centrum miasta.  Do najbliższej Biedronki mam 5 minut drogi autem. Wydawałoby się ,że miejsce idealne. Byłoby idealne, gdyby w pobliżu był sklepik z prawdziwego zdarzenia, żeby nie było trzeba po każdą pierdołkę brakującą do , np. obiadu wsiadać w samochód i jechać.

Do  początku ubiegłego roku był  w naszej wsi PSS- Społem. Pracowała w nim pani Helenka, jak sama mówiła, od zawsze. Sklep otwarty był od 7:00 do 15:00. Punkt 15:00 pani Helenka wychodziła ze sklepu i zamykała go na wszystkie cztery spusty i kratę. Na pytanie dlaczego tak krótko jest otwarty ( w tych godzinach normalni ludzie zwykle pracują)? odpowiadała:
- Jestem sama, musiałabym zbyt długo pracować, a nie mam takiej potrzeby. Poza tym miasto blisko, ludzie i tak robią zakupy w mieście.
Po co w takim razie ten sklep?- pomyślałam, skoro babka tak rozumuje.
- Przecież można zatrudnić drugą sprzedawczynię - ciągnęłam.
- Ach pani! Narobiłaby manka i co...??? Nie, nie, sama jestem,. sama odpowiadam i pretensje mam do siebie.

Do tego sklepiku ludzie przychodzili głównie pogadać. Pani Helenka, niczym Kleczkowska ze "Złotopolskich" była skarbnicą wiedzy o wszystkich z całej parafii.
Ja, jako nowy zasiedleniec 6 lat temu od razu, na samym początku zostałam wypytana o wszystko, co ją interesowało. A że kontaktowa ze mnie babka, to i mnie informacji o Zdzichach, Krychach i innych udzielano. I tak idąc po poranne pieczywo ( pani Helenka dla mnie specjalnie kroiła chleb na krajalnicy domowej, bo zwykle zamawiała niekrojony) dowiadywałam się,że u Kowalskich ( których na oczy nie widziałam i nie znam do tej pory) jest remont. Ale nieciekawa ekipa  prace wykonuje, bo po alkohol od rana do sklepiku przybiegają. U Malinowskich kolejna wnuczka się urodziła, a Iksiński żonę zdradził i pewnie rozwód będzie.
Pewnego razu pani Helenka z łzami w oczach powiedziała,że PSS-y likwidują sklep. Ją wysyłają na emeryturę, a pomieszczenie wynajmują komuś tam. Żal kobiecina miała, bo to ona chciała sklepik wydzierżawić, a nawet nie poinformowano jej o planach likwidacji. Cóż...

Niemal z dnia na dzień sklepik wiejski wszedł we władanie prywatne. Natychmiast zmieniły się godziny otwarcia od 6:00 do 20:00.
No! Pomyślałam! Nareszcie!
Nie próżno mawiają: Nie chwal dnia przed zachodem słońca.

Wprawdzie sklepik był długo otwarty, ale nie było w nim wiele towarów. Moich papierosów nie było - bo nikt oprócz mnie takich nie pali we wsi. Firma Winiary jest za droga ludzie wolą tańsze. Warzyw nie było, bo przecież każdy ma swój ogród.
Właściwe sklep tak mało miał towaru ( głównie najtańszy alkohol), że świecił gołymi ( dosłownie) półkami.

Zajrzałam raz, drugi i trzeci... Przestałam zaglądać. Podejrzewam,że inni klienci też tak zrobili. W końcu do najbliższej Biedronki  bądź Lidla zaledwie 5 minut.

Pewnego razu sklepik zamknięto na cztery spusty. Pojawili się budowlańcy i rozpoczęli gruntowny remont. Zaciekawiło mnie, gdyż zmieniono zewnętrzny wygląd budynku, pojawił się gustowny szyld. Stary PRLowski budynek zrobił się bardziej przyjazny i wręcz zachęcał do zajrzenia do środka.
Zajrzałam dzisiaj raniutko!

Ludu kochany SZOK! Szok przeżyłam, kiedy weszłam do owego sklepiku. Czyściutko,kolorowo i pachnąco. Asortyment bogaty. Dwie uśmiechnięte ,obrotne babeczki, które znam z widzenia, obsługują klientów.
Kupiłam pieczywo - świeżutkie i smaczne - rewelacja- ( będę tam kupować - piekarnia na ryneczku straci klientkę).

Nie trudno się domyślić,że poprzednia właścicielka zwinęła interes.

A nowej właścicielce życzę sukcesów. Grunt to pierwsze wrażenie.