Czy był już dzwonek?

O tym, jak bardzo jestem zmęczona psychicznie świadczy dzisiejszy dzień obfitujący w najdziwaczniejsze zdarzenia dotyczące mnie bezpośrednio i będące doskonałym materiałem do napisania kawałów związanych z tematem "Belfer po 20 latach pracy".

Lekcje dzisiaj zaczęły się nietypowo.
Do szkoły przyszedł szczur.  Szkoła leży na krańcu miasta, dookoła pola, las, budujące się domy.... ( NIE JEST TO CENTRUM MIASTA).
Skąd się tam wziął?
 Po co przyszedł?
Może chciał się podszkolić, może...
Gryzoń  nie zdawał sobie sprawy, ile atrakcji go czeka z powodu tak nieprzemyślanej wizyty i jaką sensację wzbudzi u dzieci.
No, ale zacznę od początku.
Przyjechałam do szkoły godzinę wcześniej. Miałam to i owo do załatwienia. Przed ósmą czekały na mnie moje dzieciaki już przed szkołą. Widząc,że zbliżam się do furtki, podbiegły:
- Proszę pani, proszę pani, a w dziewczęcej toalecie jest szczur!
- To powiadomcie obsługę szkoły - mówię spokojnie, ale stanowczo.
- Ale... ale pani woźna próbowała go złapać i się nie udało!
- A..... - i w tym momencie uruchomiła się moja wyobraźnia. No tak,  w rozumieniu dzieci jestem jedyną osobą w tej szkole, która umiałabym poradzić sobie ze szczurem. W końcu kółko przyrodnicze prowadzę, to na zwierzętach się znam. Dalej, wyobraziłam sobie, jak wpadam do owej toalety i rach- ciach - robię porządek z gryzoniem. Tylko niby jaki porządek? Niby, co miałabym zrobić? Rzucić się na zwierzę, udusić, urwać szczurzą główkę? Eeeee.... przy dzieciach? Eeee. szczurek też chce żyć. A poza tym czuję paniczną odrazę do szczurów. brrrrr.
Myśli rozwiałam i....
I widzę siebie (  kolejna wizualizacja , jak nic) , jak czule przemawiam do szczurka i namawiam go, aby dobrowolnie opuścił teren szkoły. W końcu język szczurzy znam ( przypomniałam sobie bliskie spotkanie ze szczurem na klatce schodowej, kiedy mieszkałam w wieżowcu )Hi, hi, hi..... Dalej dopowiedzcie sobie sami.

Przed nieszczęsną dziewczęcą toaletą na straży stanęła pani woźna, a ja rozpoczęłam lekcje.

Była to moja dopiero druga godzina lekcyjna, zatem o zmęczeniu fizycznym mowy być nie mogło. Humor mi dopisywał, bo wszystko jakoś wiodło się po mojej myśli. Dzieci grzecznie pracowały. Na matematyce zadałam im trudne zadanie ( chciałam  w tym czasie zapoznać się z dokumentami, które dostałam od dyrekcji, a dotyczyły kolejnego projektu). Nastawiłam czasomierz i powiedziałam:
- Komu się uda rozwiązać przed upływem czasu, ten szóstkę dostanie.
Ruszyły moje dzieciaki do pracy.  Nie zdążyłam dobrze rozłożyć kartek, z którymi miałam się zapoznać, kiedy z zeszytem przybiegł pierwszy uczeń, potem drugi... Zajęłam się sprawdzaniem i.... Zadzwoniło.
Przerwałam pracę. Poleciłam dzieciom spakować się ( następną lekcją była informatyka, więc musieliśmy przejść do pracowni komputerowej), sama też się spakowałam. Dzieci patrzyły na mnie ze zdziwieniem, ale polecenie wykonały. Grzecznie ustawiły się przy drzwiach i czekają.
- Dlaczego nie wychodzicie? Na co czekacie? - zapytałam baaaardzo zdziwiona, bowiem zwykle , kiedy zadzwoni dzwonek wypadają z klasy niczym szarańcza. A teraz  grzeczne, cichutkie, czekają... Pewnie boją się tegoż szczura, co to grasuje w toalecie - pomyślałam.
- Proszę pani.... ale jeszcze dzwonka nie było.
- Jak to nie było! Przecież dzwoniło, dobrze słyszałam....
- Tak, dzwoniło, ale to dzwonił nasz piesek - minutnik !

O, matko kochana!!!!! Ryknęłam śmiechem. No cóż! Sygnał to wyraźny,że czas na emeryturę się zbierać, a tutaj wiek emerytalny wydłużyli i jeszcze 20 lat zostało. Hi, hi hi...

Ale to nie jest koniec przygód dzisiejszego dnia. Ale o tym , innym razem.