Więzi krwi

„Kiedy stajesz na rozstaju dróg i nie wiesz w którą iść stronę, wróć do korzeni” – nie wiem kto to powiedział, czy napisał. W obecnej chwili to nieistotne. Ważna jest moc tych słów!

Babci Agnieszki nigdy nie znałam. Nie zachowało się jej zdjęcie. Wiedziałam, że była matką mojego ojca i tyle. Ojciec nigdy jej nie wspominał, bo nie miał wspomnień. Umarła, kiedy był niemowlęciem. Jedyne, o czym kiedyś mówił, to że umarła trzymając go w ramionach. Ciężko jej było odchodzić. Zostawiła dziesięcioro dzieci, w tym niemowlę – mojego ojca.

Osierocone rodzeństwo połączyła niesamowita więź, miłość bratersko – siostrzana, odpowiedzialność za siebie wzajemnie. Motorem napędowym był właśnie mój ojciec, który nie zaznał matczynej miłości i dobroci. Siostry i bracia, chcieli mu to wynagrodzić. Trzymali się razem do końca swoich dni.  Tyle szacunku i miłości, tyle wzajemnego wsparcia było w tej rodzinie. Pielęgnowali te uczucia i więzi. Każde z nich założyło własną rodzinę. Zwykle były to rodziny wielodzietne  ( wyłączając mojego ojca – miał tylko mnie). Organizowali spotkania rodzinne: chrzty, komunie, rocznice, wesela. Zjeżdżali się wszyscy. A było nas trochę. Taka skromna uroczystość – lekko 100 osób. W organizacji pomagali wszyscy. Jeszcze uśmiecham się na wspomnienie tych imprez.

Potem spotykaliśmy się na pogrzebach.  Kilka lat temu umarł ostatni z rodu i rodzina  rozpierzchła się w różne strony świata.. Takie życie.

Dwa miesiące temu zadzwoniła do mnie kuzynka:

- Pomnik babci Agnieszki  się rozpadł. Rodzice nasi  pomarli, więc wnuki muszą się tym zająć. To nasz obowiązek. Co ty na to?
***

Jest nas spora grupa, zatem zrobiliśmy składkę, aby babci nowy pomnik wystawić.  Z tej to okazji zorganizowaliśmy zjazd kuzynostwa.  Przyjechali niemal wszyscy. Przyjechali ze swoimi rodzinami: dziećmi, wnukami.

Zaczęliśmy mszą za naszą rodzinę w małym zabytkowym kościółku ufundowanym niegdyś przez naszych przodków. Jest tam piękna barokowa ambona, na której widnieje oryginalny herb naszego rodu. Pierwszy raz go zobaczyłam.

Kościółek też zrobił na mnie ogromne wrażenie.

 A jeszcze większe, kiedy wypełniła go moja rodzina ok 60 osób. Czułam też obecność tych , co pomarli. Byli tam z nami .

Mszę celebrował kuzyn. Był bardzo przejęty. Kazanie , właściwie mowa, którą wygłosił do swoich poruszyła nasze serca. Pięknie mówił o losach naszej rodziny, o tradycjach, o miłości  i wzajemnym szacunku dziesięciorga rodzeństwa. Łezka w oku się zakręciła.

Potem poszliśmy na cmentarz i wreszcie nadszedł czas na nieoficjalną część – spotkanie przy kawie. Mieliśmy uczucie ,że towarzyszą nam ONI, że są zadowoleni, że tego właśnie chcieli.
***

Chłonęłam opowieści o mojej rodzinie niczym gąbka. Tak niewiele wiedziałam. Umówiliśmy się, że zapoczątkowaliśmy nową tradycję. Będziemy spotykać się co roku.

Wróciłam z tego zjazdu silna wewnętrznie. Dawno nie czułam takiej siły.