Wspomnienia z kroniki

Jak wiecie od wielu lat prowadzę kroniki rodzinne. Jest to moja ogromna pasja. Zapełniona kronika trafia na strych.
Czasami jednak wracamy do minionych chwil.
Okazja nadarzyła się niedawno.
Postanowiłam sprawdzić, jakie wrażenia osiem lat temu wywarła na mnie wycieczka do Lwowa.
Odszukałam właściwą kronikę i utonęłam w jej treści na dobre.



Zatrzymałam się na fotografii mojego ojca. Było to jego ostatnie zdjęcie. Prz nim stała już śmierć. Wspomnienia ożyły.
Pamiętam dzień, kiedy dostałam telefon, iż ojciec w stanie ciężkim jest w szpitalu. Pojechałam natychmiast. Widok był przerażający. Niegdyś silny, postawny mężczyzna, teraz leżał w okratowanym łóżku bezradny jak dziecko. Ręce miał związane. Do każdej podłączona kroplówka....
Podeszłam bliżej. Pogładziłam mu twarz i wyszeptałam: "Tatuś, już jestem". Ojciec otworzył oczy. spojrzał na mnie drętwo i błagalnym głosem powiedział.
- Proszę pani, niech mnie pani rozwiąże.
- Tato! To ja! Twoja córka! Jedyna córka!- Ojciec spojrzał na mnie, jakby szukał w pamięci wspomnienia o córce...
- A tak! Miałem córkę. Z Bytowa do mnie przyjechałaś?
Coś ścisnęło mnie za gardło. Boże, jaki Bytów? Ja nic nigdy nie miałam wspólnego z Bytowem. Gładziłam ojca po policzku. Łzy płynęły mi jak grochy. Nie umiałam ich powstrzymać.
- Tatuś, to ja... to ja....
Po kilku minutach ojciec ponownie otworzył oczy. Jakby nagle obudził się, odzyskał świadomość!
- Córeczka moja! - krzyknął. Poznał mnie!
Rozmawialiśmy długo. Wytłumaczyłam mu,że musi grzecznie wykonywać wszystko, co mówi lekarz, bo musi wyzdrowieć i wygrać w totolotka ten milion, co mi obiecał. Zgodził się i.... Zaczął odzyskiwać siły. Wyszedł ze szpitala na swoje urodziny.
Ale ja widziałam przy nim śmierć. Stała z kosą i uśmiechała się.
***
Miesiąc później wieczorem dostałam telefon, że ojca właśnie odwożą do szpitala.  Był  wieczór. Pomyślałam,że jutro z samego rana pojadę do niego. Przecież wieczorem i tak mnie nie wpuszczą.
***
Nie zdążyłam.
Zmarł nad ranem.
Nie zdążyłam się pożegnać z moim ojcem.
Nie zdążyłam!!!!!!
***
Przyśnił mi się zaraz po pogrzebie. Był taki młody, uśmiechnięty w garniturze. Za nim stała moja mama. Również się uśmiechała. Ojciec wyciągnął do mnie rękę.
- Przyszedłem się pożegnać - powiedział. - Jest dobrze córeczka... - uśmiechnął się.
Podałam mu rękę. Była zimna jak lód. Ale ten chłód był dla mnie taki  przyjemny
- Nie odchodźcie - prosiłam - Nie zostawiajcie mnie!

Odeszli!