W sklepie muzycznym

Kocham ludzi za ich różnorodność, nieprzewidywalność, za to, że urozmaicają moje życie do granic możliwości, dzięki czemu nie jest nudne.

Wczoraj pojechałyśmy z Młodszą po struny do gitary. Ktoś powie, a cóż w tym ciekawego i jeśli myśli,że nic, to jest w wielkim błędzie. Odkąd zlikwidowano jedyny, znany mi sklep muzyczny, straciłam orientację, gdzie w naszym mieście może jeszcze istnieć taki przybytek. Na szczęście Młodsza wcześniej zbadała teren i mniej, czy więcej - wiedziała. Zatem ruszyłyśmy w obranym kierunku .

Sklepik muzyczny, bo inaczej owego przybytku nazwać nie można, umiejscowiony został w bocznej uliczce Starego Miasta. Szyld w kształcie gitary jasno nas informował, że trafiłyśmy we właściwe miejsce. Pod sklepem stała grupka miejscowych meneli popijających jakieś tam trunki. Gdyby nie ten szyld, miałoby się wrażenie, iż sklep inny asortyment prowadzi.

Weszłyśmy do maleńkiego pomieszczenia wypełnionego po sufit instrumentami muzycznymi. Przy oknie siedział  jegomość niczym manekin wpatrujący się przez szybę na coś tam.... ( domyślam się,że jedyną tutejszą rozrywkę mogła stanowić owa grupa pijaczków). Włosy miał siwe do ramion, twarz poważną, a jego ubiór mówił, iż nie przywiązuje do niego żadnej uwagi. Ów jegomość nawet nie drgnął , kiedy weszłyśmy. Było to trochę dziwne i niezbyt dla nas komfortowe. Postanowiłam zmienić sytuację. Uśmiechnęłam się serdecznie i głośno ( na wszelki wypadek, gdyby sprzedawca był przygłuchy), wyraziście, z pełnym temperamentem powiedziałam:
- Dzień dobry! - Siwy jegomość nie drgnął,  przez co wprawił nas w niewielkie zakłopotanie. Dopiero po krótkiej chwili sprzedawca leniwie odwrócił głowę w naszym kierunku, zmierzył nas wzrokiem, jakby chciał sprawdzić, czy oby warto się w ogóle fatygować i odpowiadać. Najwyraźniej nasze szczęśliwe i nieco zirytowane gęby mówiły,że przybyłyśmy tutaj z niezwykle ważną misją i... I pan nam odpowiedział, w zasadzie odburknął - "Dzień dobry".

"No, pierwsze koty za płoty"- pomyślałam i rozpoczęłam konwersację typu: klient w sklepie.
- Chciałybyśmy kupić struny do gitary.- Dziwny jegomość znowu wpatrywał się w witrynę sklepową. Widać,że to, co dzieje się poza sklepem było o wiele bardziej interesujące niż my i nasze struny. W końcu jednak był w pracy, a my przyszłyśmy z jakąś tam misją. Dlatego też, nie odrywając wzroku od czegoś tam poza sklepem, mruknął:
- Jakiej?
"Co jakiej? Niespokojnie spojrzałam na młodszą, młodsza wzruszyła ramionami na znak," ja tam nie wiem, radź sobie sama". I masz babo placek! Na szczęście jestem w wyżu intelektualnym:
- Dużej, klasycznej, akustycznej - dodałam pewnie z uśmiechem. Sytuacja zaczynała mnie bawić.
- Jakie? - rzuca pytanie ów jegomość.
Cholera jasna! Co"jakie"?  Wyż intelektualny procentował. UPS!!!! Zwróciłam się do Młodszej z fachowym zapytaniem.
- Potrzebujemy nylony, czy metalowe? - Młodsza oczy jak pięciozłotówki wybałuszyła, bo niby skąd ma wiedzieć?  Początkującym samoukiem jest przecież, a na temat strun gitarowych nigdy nie rozmawiałyśmy. Na wszelki wypadek, żeby nie rozjuszyć dziwnego jegomościa ( w końcu może nam odmówić sprzedaży tych strun), który czekając na satysfakcjonującą odpowiedź ponownie znieruchomiał, powiedziała:
- Metalowe - Jegomość nie zareagował. Uznał zapewne,że to ja powinnam powiedzieć, bo to ze mną rozpoczął proces kupna - sprzedaży.
- Chcemy kupić komplet metalowych strun do dużej, klasycznej, akustycznej gitary w kolorze brązowym. - Ten kolor dodałam,żeby uatrakcyjnić swoją wypowiedź i wprowadzić odrobinę humoru. Na próżno!
- Jakie? - on do mnie!
Cholera jasna! Co"jakie"? Przecież już wszystko powiedziałam.
- Jakie? -  zniecierpliwił się. Ja nie wytrzymałam i głosem zirytowanej kobiety w wieku dojrzałym zapytałam.
- CO" JAKIE? " - przecież mówię,że normalne.
- Za ile?
Wybaczcie! Świętym tureckim nie jestem. Skąd mam wiedzieć, jakie on ma struny w sklepie i za ile! Cennika nie wywiesił, a ja wzrokiem skanować nie potrafię. Sytuacja zaczęła mnie bawić do tego stopnia, iż postanowiłam pociągnąć grę dalej.
- Liczę na to,że pan obdarzony wiedzą inteligencją i elokwencją poinformuje nas szczegółowo o cenach swojego sklepowego asortymentu i dołży do tego przyjacielską radę. - Młodsza parsknęła mi za uchem.  Wiedziałam, że siłą powstrzymuje się od śmiechu. Dziwny jegomość znowu wlepił wzrok w szybę wystawową i od niechcenia zaczął wymieniać ceny....
- Najtańszy komplet proszę! - przerwałam mu. Nawet na mnie nie spojrzał Otworzył szafeczkę z prawej strony wyjął  struny i rzucił na blat.
- Siedemnaście! - Na tę chwilę czekałam. Postanowiłam zabawić się kosztem dziwoląga sklepowego.
- Siedemnaście czego? - Spojrzał na mnie uważnie ( hura!!!!! pierwszy raz spojrzał na mnie!), czy jestem tak głupia, czy tylko taką udaję.
- Lizaków, groszy, jajek, euro? Czego?
- Złotych - burknął. Wyjęłam z portfela dwudziestkę. Chwycił ją i...... Ludzie!!!!! Rzecz się stała nieoczekiwana. Ospały jegomość nagle ożywił się. Z pełną energią rzucił się do kasy fiskalnej. Zachowywał się, jakby chciał pokazać, jak sprawnie kasę obsługuje. Klik, klik, klik trr... I podaje mi paragon i resztę. Uf... zakończył transakcję sukcesem.

Nie byłabym DD chyba, gdybym  tak teraz wyszła ze sklepu. Obudziła się we mnie żądza kontaktów interpersonalnych z tym jegomościem.
- Flażolety ma pan w sklepie, czy trzeba zamawiać? - zapytałam nieco kąśliwie. A on na to:
- Jakie?
- Normalne, zwykłe, proste....
- Jakie?
- Wie pan jak wygląda flażolet? - To pytanie zirytowało jegomościa. Uznał,że zbyt szybko się mnie nie pozbędzie, a taktyka gbura na mnie nie działała, zatem...
- Pytam, w jakiej tonacji ma być ten flażolet? - No nareszcie sensowne ( jak dla kogo, bo ja nie miałam pojęcia,że flażolety występują w różnych tonacjach) pytanie. Na sensowne pytanie trzeba udzielić sensownej odpowiedzi. Tylko jakiej?

- D, D-dur - powiedziałam pewnie. Ups! Trafiony , zatopiony! Facet wyjął z tej samej szafki, co wcześniej struny- flażolecik.  Chwyciłam w dłonie instrument, oglądam i właśnie naszła mnie chęć, aby go kupić, kiedy gburowaty sprzedawca rzekł:
- Plastikowych nie mam i mieć nie będę.
- To, że są plastikowe nawet nie wiedziałam i nie brałam ich pod uwagę. Ale skoro są, to będę musiała się zastanowić.

Wyszłyśmy ze sklepu. Ryknęłyśmy śmiechem. Nawet grupa meneli zwróciła na nas uwagę i na chwilę zaprzestała spożywania trunku.

Jak tutaj nie kochać ludzi?