Boże Ciało , takie sobie przemyślenia

Wczoraj w kościele katolickim obchodziliśmy święto Bożego Ciała. Jest to jedno z tych świąt nakazanych, którego nie rozumiem, nie czuję, nie pojmuję. Oczywiście znam historię wprowadzenia tegoż święta, znam zamysł i cel. Nie znaczy jednak, że przemawia do mojej duszy. Jestem praktykującą katoliczka, zatem (bez wewnętrznego przekonania) uczestniczę w kościelnych obchodach.
W związku z tym mam pewne spostrzeżenia, o których chciałabym dzisiaj napisać.

Od wczesnego dzieciństwa uczestniczyła w uroczystych procesjach. Najpierw jako mała kilkuletnia dziewczynka sypałam kwiatki. Motywacją były cukierki od księdza proboszcza. Ostatni raz sypałam kwiatki w drugiej klasie. W trzeciej przesunięto mnie do niesienia szarfy od jakiejś niebieskiej poduszki. Nie miałam pojęcia, co to za poduszka i dlaczego tyle osób musi asystować przy jej niesieniu. Pamiętam,że było wówczas bardzo gorąco i... zemdlałam. Od tamtego czasu bezpośrednio nie uczestniczyłam w procesjach. Stałam się raczej gapiem. Razem z innymi dzieciakami biegaliśmy na skróty między ołtarzami, aby zawsze widzieć przedni orszak, popatrzeć na dziewczynki sypiące kwiatki, na ministrantów dzwoniących dzwonkami, na inne rekwizyty niesione przez różnych ludzi.

Kiedy moje starsze dziecko było w drugiej klasie, ponownie wzięłam czynny udział w niezrozumiałej dla mnie procesji. Tym razem miałam pełnić rolę troskliwej mamy, która niesie zapas kwiatów  do sypania oraz napoje. Miałam taką rolę pełnić, ale przypisano mi inną. Siostra Augustyna przesunęła mnie do niesienia wielkiego drewnianego różańca ( ku uciesze Mężowskiego), a role troskliwego rodzica powierzyła tatusiowi. I to był ten ostatni raz. Później w procesjach szłam z tyłu wśród ludzi. Szłam , aby przejść, odhaczyć, zaliczyć... Bez przekonania.

Od kilku lat mieszkam na wsi. Tutaj pracesja maszeruje kilka kilometrów z jednego kościoła do drugiego. Zwykle idziemy kilka kilometrów w jedną stronę, po to, aby tą samą drogą powrócić. Dla zdrowotności idealna sprawa. Ktoś zapyta. w jakim celu właściwie uczestniczę w takich procesjach? Z dwóch powodów. Po pierwsze - tradycja; po drugie, aby ksiądz się nie czepiał. I z tych samych powodów zapewne chodzi wiele osób, gdyż....

W tym roku Młodsza grzebała się tak długo, iż nie zdążyliśmy dojść na czas do kościoła w Strzelinku. Zbliżaliśmy się do trzeciego od końca ołtarza, kiedy zobaczyliśmy idącą ku nam procesję. Mężowski spanikował i razem z młodszą postanowił zatoczyć potężny krąg, aby później dołączyć do orszaku ( co powie ksiądz, kiedy zobaczy,że się spóźniliśmy, jeszcze wytknie nas publicznie palcem - lepiej nie ryzykować). Mnie to osobiście zwisało, więc razem z Kasią postanowiłam poczekać na procesję przy tymże ołtarzu. Tak też zrobiłyśmy.Tym sposobem znalazłyśmy się w pierwszych szeregach procesji zaraz za księdzem i organistą. Oragnista zawodził jakieś pieśni, wtórował mu chór wiejskich bab. Nie było to przyjemne dla ucha, więc zwolniłam krok, aby przesunąć się do dalszych szeregów. Im dalej, tym słabiej było słychać ów skowyt. Szły obok mnie mamuśki z wózkami. Rozmawiały głośno o swoich pociechach, kupkach, zupkach. Co jakiś czas podchodziła do nich inna kobitka, zajrzała do wózka "ci ci bobasku"...
Atmosfera iście religijna - pomyślałam i zwolniłam krok, aby przesunąć się do jeszcze dalszego szeregu. Tam panowie żwawo dyskutowali o grillowaniu, piwie i golonce, o pijanym Staśku i jakiejś Ewce. Ups.... - pomyślałam i znowu krok zwolniłam, i ponownie do tyłu się przesunęłam.
Pieśni już prawie nie słyszałam, a gdyby nawet coś do ucha doleciało, to solidnie zostałoby zagłuszone przez rozmowę dwóch starszych pań lekko przygłuchych zapewne. W ciągu kilku minut poznałm historię choroby pani Władzi, jej zięcia i nieszczęsnej córki. Słuchać się tego nie dało, więc zwolniłam krok i.....
i znalazłam się na samiutkim końcu orszaku. Dołączyłam do Mężowskiego i Młodszej. W milczeniu dotarliśmy do naszej wsi.
Hm...
Jak widać sporo katolików nie rozumie tegoż święta.
Hm....