Historia pewnej przesyłki

- Awizo przyszło do ciebie - powiedział mój mąż, kiedy siedziałam nad stertą biurokratycznych zaległości. Nie zareagowałam należycie, bowiem spodziewałam się takowego świstka z poczty. Małżonek położył karteczkę na brzegu stolika. Kiedy po dwóch godzinach zorientował się, że awizo nie zostało nawet ruszone, postanowił wyręczyć mnie. Wziął je i sam pojechał na pocztę.

Tam odstał swoje 40 minut. Przesyłka okazała się paczka. Mężowski potwierdził własnoręcznym podpisem i przyjechał do domu. Paczkę postawił na stole w salonie. Ja jeszcze siedziałam na „biurokracją”, dlatego nie podbiegłam od razu sprawdzić, kto paczkę mi przysłał. Zresztą spodziewałam się takiej przesyłki z pewnej fundacji, z którą współpracuję.

Wreszcie nadszedł czas, kiedy skończyłam swoją robotę. Podeszłam do przesyłki. I już miałam ją otworzyć, kiedy uwagę moją zwróciła kartka z adresem. Imię się zgadzało. Ulica i miejscowość również. Inne było nazwisko i nie było numeru domu. Ha!

- Ta paczka nie jest do mnie – powiedziałam i jeszcze bliżej zaczęłam się jej przyglądać. Spojrzałam na nadawcę i aż mnie zatkało. Nadawcą był człowiek o takim samym nazwisku, jak moje. A jego podpis był łudząco podobny do podpisu mojego męża.

- Co u licha!????

Ustaliliśmy, że paczka nie jest do mnie i trzeba odnaleźć adresata, bowiem na przesyłce napisano PRIORYTET, EKSPRESOWA.

Drogą dedukcji ustaliliśmy, że adresatką może być sąsiadka w budującym się obok domu.

- Ale przecież tam nikt jeszcze nie mieszka – zauważyłam bez przekonania.

- Oj, chyba mieszka – powiedział mój mąż i wyjrzał , aby sprawdzić. – Samochód stoi przed domem. ( Widać, jak się interesuję tym, co wokół się dzieje)

Wzięłam paczkę i ruszyłam do domu w budowie. Nie myliliśmy się. Poszukiwaną adresatką była właśnie ta pani, która od dwóch dni mieszka w niedokończonym domu, któremu nie nadano jeszcze numeru.

Hm… i w ten oto sposób poznałam nowych sąsiadów.