Srebrne gody

Ćwierć wieku minęło jak kilka mgnień wiosny. A jeszcze wiele lat temu ów okres wydawał mi się niesamowicie długim przedziałem czasu. Hm…

Wczoraj małżonek z kwiatami i drobnym upominkiem takie słowa skierował do mnie:

- Dziękuję Ci, że wytrzymałaś ze mną 25 lat.- No i masz, wzruszyłam się. Dlaczego?  Bo ja mogłabym powiedzieć do niego to samo, nawet chciałam, tylko że mnie uprzedził. A powtarzać po kimś raczej nie lubię.

Koleżanki moje z dzieciństwa, młodości zawsze dziwują się, że ja ciągle z tym jednym chłopem siedzę. One wszystkie się rozwiodły. Kobitki po przejściach, a mnie? A mnie się udało. I ciągle trwam w tym związku i nawet na szczęśliwą wyglądam.

- Jak ty to zrobiłaś? – zapytała któregoś dnia jedna z nich.

- Nie słuchałam was, tylko siebie – odpowiedziałam. Tak, tak, dobrze pamiętam pewien dzień, kiedy moje koleżanki, chcąc odwieść mnie od  „największego( ich zdaniem) błędu w życiu” – czyli ślubu,  powiedziały:

-  Ten chłopak do ciebie nie pasuje. On nie pasuje do naszego towarzystwa.Będziesz się z nim męczyć.

Zabolało. Bo ja mojego wybranka inaczej postrzegałam. Widziałam w nim wspaniałego mężczyznę, przy którym czułam się kochana i bezpieczna. Moja odpowiedź zatem była prosta, krótka i praktyczna.

- Skoro  on nie pasuje do tego towarzystwa, to czas zmienić towarzystwo. – I tak też zrobiłam.

Proszę – doczekaliśmy się srebrnych godów. 

A ich chłopcy pasujący do towarzystwa? Hm... Jedynie w towarzystwie się sprawdzali, bo w życiu chyba nie, skoro wszystkie się rozwiodły.

25 lat razem - dziwne to uczucie….

Jeśli myślicie, że przez te 25 lat nasze życie usłane było różami, to nie mylicie się. Tak,  było i jest usłane różami. Trzeba tylko pamiętać, że róże mają kolce i często ranią boleśnie. Ale nic to...

Do czego bym przyrównała nasze małżeństwo?

Hm…

Do jazdy kolejką górską. Raz w górę , raz w dół, ostre zakręty…. Ale zawsze razem.

Gdybym miała wybierać jeszcze raz….

WYBRAŁABYM CIEBIE , DROGI  MĘŻU!