Oto moja wizja z pogranicza snu, światła i tajemnicy, szeptana przez cienie i zaklęta w symbolach.
Mój anioł, to senna wysłanniczka boskiej tajemnicy. Jej oczy są zamknięte, bo patrzy do wnętrza, nie na zewnątrz – jej wzrok sięga duszy, nie świata. Jej skrzydła – nie pióra, lecz łuski jak z pradawnego smoka lub syreny – mówią o tym, że jest pomostem między niebem a głębinami. Jest strażniczką równowagi.
W dłoniach trzyma kwiat – różę wieczności, która nie więdnie. To klucz. To tajemnica. To serce świata.
Wokół niej kwitną nierealne kwiaty – nie z ziemi, ale z pamięci i wyobraźni. Ten ogród nie zna pór roku – tu wszystko trwa w wiecznym rozkwicie. Każdy kwiat to historia, która nigdy nie została opowiedziana. Każdy listek – to sekret czyjegoś serca.
Mój anioł,anielica nie mówi słowami – komunikuje się szeptem róż, ruchem spirali, ciężarem zamkniętych powiek. Jeśli na nią patrzysz, ona też patrzy – ale nie oczami. Patrzy prawdą, której jeszcze nie wypowiedziano.
Narysowałam dla koleżanki, która potrzebuje wsparcia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Jeśli nie jesteś posiadaczem konta google+ wybierz "nazwa/adres url" i wpisz swój nick lub imię. Trochę tak głupio rozmawiać z Anonimem.