W ostatnią podróż należy się pięknie ubrać

foto

Ostatnio Śmierć tańcuje wokół mojej osoby i zabiera ludzi, jak na mój gust - za często. W przeciągu pięciu miesięcy zaliczyłam pięć pogrzebów. Nic dziwnego,że myśli same gromadzą się wokół tegoż tematu.
Dzisiaj chciałabym poruszyć kwestię stroju na tę ostatnią ziemską podróż.
Swój wywód zacznę od wspomnień.

Miałam wówczas naście lat i wydawało mi się,że wszystkie rozumy zjadłam.

Mamcia z cioteczką wróciły właśnie z pogrzebu swojej koleżanki i prowadziły barwną dyskusję.
- Jak oni tę Olgę do trumny ubrali - kręciła głową cioteczka. - Przecież Olga była taką elegancką, szykowną kobietą. Tyle miała pięknych garsonek, sukienek, a pochowali ją w takiej pstrokaciźnie... Co oni z jej rzeczami zrobili?Ja im to powiem....
- To prawda Olga była szykowna, a ta sukienka w ogóle do niej nie pasowała, ale ty, Reniu, już daj spokój. Przeciez nie odkopią jej i nie przebiorą. Już po wszystkim.
Wówczas ja, mądralińska, właczyłam się do rozmowy.
- A co za różnica w czym się człowieka chowa. I tak ziemią przysypią, wszystko zgnije, robaki zjedzą.
Ups....
Trzeba było zobaczyć spojrzenie mojej rodzicielki i matki chrzestnej.
- To nie jest ważne! To ostatnia podróż na tym świecie, więc człowiek powinien wyglądać pięknie. - powiedziała mamcia.

Chyba ta rozmowa mocne piętno na mojej mamci zrobiła, bo....
Kilka lat później, byłam wówczas już poważną matką i żoną, zdarzyła się taka oto historia.
 Zaszłam do mamci zaraz po pracy, jak to miałam w zwyczaju. Macia wystrojona, elegancka miżdżyła się przed lustrem.
- I co? - zapytała o radę.
- Fiu, fiu, fiu.... Ależ ty piękna i szykowna. Jakaś imreza się szykuje, o której nic nie wiem?
- Nie. To na pogrzeb.
- Jezusiczku! Kto umarł?
- Nikt. To na mój pogrzeb. W tym stroju mnie pochowacie - powiedziała zupełnie poważnie.
Usiadłam z wrażenia.
- Mamo! Co ty opowiadasz? Chora jesteś?
- Nie, nie jestem chora. Na tamten świat się jeszcze nie wybieram, ale należy być przygotowaną. Nigdy nie wiadomo, kiedy nadejdzie ten czas. Nie chcę wyruszyć w ostatnią podróż w jakiejś pstrokaciźnie. - wówczas przypomniała mi się rozmowa sprzed lat. Zaczerwieniłam się ze wstydu.
- No wiesz!????

Kilka lat później zmarła nagle, niespodziewanie. W szafie wisiał strannie dobrany strój na ostatnią podróż. Zadbałam o jej fyzurę i makijaż. Ludzie mówili,że pięknie wyglądała, jakby zasnęła. Uśmiechała. Wyruszyła w swoją ostatnią podróż elegancka i podziwiana. Kobieta.

foto

Od tamtego czasu minęło znowu naście lat. Dzisiaj na tę sprawę patrzę już zupełnie inaczej. Rozumiem więcej i.....
I powiem moim córkom, że mają mnie kiedyś tam ( ho, ho,  i jeszcze dłużej) pochować w czerwonych szpilkach i małej czarnej.