W autobusie

Wczoraj wyruszyłam z moimi uczniami na zajęcia w terenie. Takie zajęcia są o wiele więcej warte niż sucha nauka w klasie. Bardzo często wychodzimy, a właściwie wyjeżdżamy.
 Nasza szkoła leży na obrzeżach miasta, zatem wszędzie mamy daleko i trzeba dojechać.
Ministerstwo  Edukacji wręcz zaleca i zachęca nauczycieli do korzystania z takiej formy nauczania. I słusznie.   Szkoda tylko,że nie wspomina ani słowem, kto ma za te wyjścia i zalecane wyjazdy płacić.

Oczywiście płacą rodzice i nauczyciel z własnej kieszeni, np.  za bilet MZK. Ponadto w przepisach wyraźnie jest napisane,że "– 1 opiekun na 15 uczniów – wtedy, gdy korzysta się ze środków komunikacji miejskiej,"
Szkoła powinna zabezpieczyć opiekę w trakcie takich wyjść. Moja klasa liczy 25 uczniów,pracuję z maluchami, zatem powinnam otrzymać wsparcie drugiego opiekuna.
Hm...

Oczywiście z pomocą przychodzą rodzice, ale.... Zawsze znajdzie się jakieś ale! Co ma zrobić nauczyciel, jeśli w jego klasie wszyscy rodzice pracują zawodowo? U mnie jest taka właśnie sytuacja ( niepracujące matki są na macierzyńskim, albo w zaawansowanej ciąży) . W końcu to szkoła ma zapewnić opiekę i bezpieczeństwo dziecku.
Ponoć szkoły są przygotowane na przyjęcie sześciolatków....
Ale nie o tym dzisiaj będzie.

Wczoraj wybrałam się z moimi dziewięciolatkami na zajęcia w terenie. Do miejsca docelowego trzeba było dojechać autobusem miejskim.  Wsiedliśmy do autobusu. Wcześniej dzieci zostały pouczone na temat zachowania się.
Autobus był pełen starszych ludzi. Dzieciaki po skasowaniu biletu zgromadziły się w jednym miejscu. Wszystko według planu. No, niemal wszystko.
Jedno miejsce siedzące było wolne. Żadne z dzieci nie wpadło na pomysł,żeby je zająć ( mamy swoje ustalenia) oprócz Olusia.
Oluś jest nowy w naszej klasie, przy tym jest niezmiernie żywy.
Szybko wypatrzył owo miejsce i niczym pchełka przepchnął się między kolegami. Już miał posadzić swoją dupencję, kiedy Krzyś powiedział:
- Co ty stary dziadek jesteś, albo inwalida,że siadać musisz, kiedy my wszyscy stoimy?
Oluś żachnął się i wyprostował. Pragnienie chłopca o posadzeniu swoich czterech liter na wolnym siedzeniu dostrzegła starsza pani siedząca obok.
- Usiądź dziecko sobie, usiądź - powiedziała dobrotliwie.
Już Oluś miał siadać, w końcu pozwolenie otrzymał, kiedy Staś powiedział:
- Co ty! Nasza pani stoi, a ty będziesz siedział?
Te słowa najwyraźniej rozjuszyły starszą panią, bowiem chwyciła chłopca za rękę i siła próbowała posadzić na siedzeniu.
- Siadaj dziecko, co będziesz stać - mówiła. Oluś się bronił. A dzieci przyglądały się całej sytuacji.

Nie wytrzymał starszy jegomość siedzący naprzeciwko.
- Niech pani zostawi chłopca. Słyszała pani , co dzieci powiedziały. Nie wypada,żeby uczeń siedział, a nauczycielka stała.
I stało się!
Kobieta nabrała powietrza i niemal wykrzyczała:
- Nauczycielka jest w pracy, musi stać i dzieci pilnować, a.... - nie zdążyła dokończyć.
Najpierw swoja pogadankę na temat wychowywania młodego pokolenia wygłosił ów jegomość kończąc słowami:
- Dzieci trzeba uczyć szacunku od małego. Potem jest już za późno.
Następnie włączyli się inni pasażerowie wrzucając owej pani to i owo... Kobieta najchętniej pod ziemię by się zapadła.

Oluś cichaczem oddalił się od owego miejsca i wmieszał się w grupkę. Wstyd mu  było, iż stał się prowodyrem  kłótni w autobusie.

Stałam i obserwowałam bieg wydarzeń.
Wreszcie autobus zatrzymał się. Wysiadająca pasażerka krzyknęła  w kierunku owej babci:
- Te dzieci są mądrzejsze od pani!

Żal mi się zrobiło  babinki. Siedziała z nosem przyklejonym do szyby. Takiej reakcji ze strony społeczeństwa zapewne się nie spodziewała.

Hm...