Od poniedziałku

Nad ranem miałam sen. Śnił mi się rząd buków, które mieniły się czerwienią liści i lśniły w słońcu. W jednej chwili wszystkie liście z wszystkich drzew opadły. Obudziłam się. Czułam, że ten sen jest zapowiedzią nagłych zdarzeń.

I zaczęło się prędzej niż mogłam się tego spodziewać.

Autko moje sygnały o swojej kondycji wysyłało jakiś czas temu. Wspomniałam o tym Mężowskiemu. Ale on zbagatelizował ów sygnał. Wziął poprawkę na moją głuchotę, jeśli chodzi o samochód i skwitował "Przesadzasz". Skoro przesadzam, to jeździłam dalej. Dzisiaj rano wyraźnie słyszałam furkot i czułam tarcie. Ja, znawca mechaniki, potrafiłam nawet zlokalizować zjawisko.
Kiedy mężowski wrócił z pracy, natychmiast o odkryciu poinformowałam. Przyjął do wiadomości, po czym ubrał się, wziął dokumenty i zakomunikował,że dziś on pojedzie moim samochodem po Młodszą do szkoły. Ok.
Mnie to pasowało.
Pół godziny później dzwoni Młodsza.
- Mamo , gdzie jesteś? Czekam na ciebie i czekam.
- Przecież tato pojechał po ciebie. Pojechał moim samochodem.
- Nigdzie go nie ma!
Wyobraźnia natychmiast zaczęła produkować czarne wizje. Stało się coś! Ups... Chwyciłam za telefon.
- Gdzie jesteś? Dziecko czeka pod szkołą!
W odpowiedzi usłyszałam ryk zranionego bawołu.
- Jak to gdzie?! U mechanika! Przecież tym samochodem nie można jeździć! .... ble, ble, ble....

No tak! Moja wina! Moja bardzo wielka wina, że do tej pory bezawaryjne autko nawaliło!

Zadzwoniłam do Młodszej.
- Musisz wrócić autobusem.
- Ale ja nie mam pieniędzy - odpowiedziała córa.
- To przyjedź taksówką. Zapłacę jak dojedziesz.
Na co Młodsza zaczęła tak trajkotać, że niewiele zrozumiałam, gdyż coś nagle zaczęło dziać się z zasięgiem.
Stanęłam przy oknie. Pies wariacji dostał. Szalał wzdłuż płotu. Szczekał. Pomyślałam,że może taksówka podjeżdża. Podjechał samochód, ale nie była to taksówka, raczej ciężarówka. Jacyś mężczyźni rozpoczęli wyładunek.
- Panowie do mnie? - zapytałam zdziwiona.
- Tak. Polbruk przywieźliśmy.
Cholera jasna! Jaki polbruk? Co jest grane? Otworzyłam wszystkie pliki w pamięci. Mężowski cosik tam kiedyś wspominał, iż chce cosik tam wykładać. Nawet liczyliśmy, ile to mogłoby kosztować. O ile pamiętam, stwierdziliśmy,że trzeba będzie odłożyć ten plan na później. A tutaj ludzie wyładowują....
Zdenerwowałam się. Ponownie chwyciłam za telefon i kręcę do Mężowskiego.
- Teraz przyjechali? Mieli przyjechać jutro?

Zapomniał poinformować mnie,że jednak umówił ekipę i od jutra będą obcy kręcić się wokół domu. Ale co tam. Czy moje zdanie się liczy?
Chwilę później znowu dzwoni,że padła mu komórka i mam przekazać Młodszej,że zaraz skończą naprawę mojego samochodu,więc po nią pojedzie.

K*** , przecież miała wrócić taksówką! Dzwonię do córki. Oczywiście dodzwonić się nie mogę, bo gówniara nie odbiera. We mnie już emocje buzują....

Na szczęście kilka minut później przyjechali cali i zdrowi. Autko zostało naprawione. Jeno portfel lżejszy.

Spadające liście z drzew - nagły niespodziewany wydatek. Jak tutaj nie wierzyć w sny