Każdego można poświęcić, czyli o rekolekcjach

Nie mam ni przeciwko religii i rekolekcjom w kościele ( nie ma znaczenia jakiego wyznania). Sama jestem praktykującą katoliczką ( nasz proboszcz, zapewne po tym , co napiszę, nazwałby mnie „nibykatoliczką”), jednakże pewne pomysły kościoła powalają mnie z nóg i trudno mi je zaakceptować, chociaż powtarzają się już tyle lat.

Po pierwsze za wychowanie religijne odpowiadają rodzice i wyłącznie rodzice, ewentualnie chrzestni. To oni zanieśli dziecko do kościoła i prosili o chrzest, jednocześnie składając przysięgę wychowania maleństwa w wierze katolickiej. Więc do jasnej cholery, dlaczego to ja mam prowadzać cudze dzieci do kościoła i pilnować ich wychowania w duchu religijnym?

U nas w szkole są rekolekcje . Zamiast lekcji chodzimy do kościoła. Przed wejściem do świątyni upominam chłopców, aby zdjęli czapki.

- A dlaczego? – pyta jeden maluch.

- Mama ci nie mówiła? – pytam

- Ja nie chodzę z mamą do kościoła – odpowiada.

- To z kim chodzisz?

- Z nikim.

Hm… Na szczęście nauczycielka zaprowadzi i przyprowadzi. Nauczy czego trzeba. A co tam! A kiedy ktoś się będzie czepiał, to wszystkie psy się na nim powiesi.

W świątyni upominam dzieci

- Proszę, abyście były grzeczne podczas rekolekcji.

- Proszę pani, a co to są rekolekcje? – ręce mi opadły. Nie jestem przecież katechetką, o rodzicielce malucha, nie wspomnę.

- Nie wiesz? Na lekcji religii nie rozmawialiście na ten temat? Z rodzicami , babcią nigdy nie byłeś na rekolekcjach?

- Nie – odpowiada dziecko. (Na szczęście będzie mógł wspominać, że z nauczycielką na rekolekcje chodził)

- To się zaraz dowiesz.

***

A dzisiaj tak zamaszyście poruszałam się w kościele, że zwaliłam ze ściany pokaźną metalową kropielnicę wypełnioną święconą wodę. Nie wiem, jak to się stało. Kropielnica najpierw skierowała się w górę, jakby chciała polecieć do nieba, potem zawisła nade mną, wylewając na mnie całą zawartość święconej, następnie opróżniona wpadła mi w ręce. Powiesiłam ją szybciutko na miejsce.

Z kościoła wyszłam mokra jak po dyngusie.

W szkole głupawe pytania padały pod moim adresem:

- A ty co, w święconej wodzie się kąpałaś?

- Aureola świętości się nad tobą unosi….

Cha, cha, cha

Ano! ŚWIĘCONA JESTEM I JUŻ.