Mija 13 grudnia

Już jestem po.... Dzisiaj był ten dzień, który stresował mnie cholernie. Zakończenie projektu. Rano dziki a wieczorem pełen sukces. Jestem pod wrażeniem ogromu pracy, jaki włożyły moje koleżanki.
Pokłon wielki składam. Mam zaszczyt pracować z fenomenalnym zespołem. To wielkie szczęście. Ha, wszak jestem dzieckiem szczęścia!
Dzisiaj były pokazy artystyczne - rezultat pracy sześciu zespołów. Wzruszyłam się. Kamień spadł mi z serca.Widziałam reakcję widowni ( bałam się,że ludzie nie przyjdą, sala była pełna). Cudowne uczucie. Cudowne!!!!
Potem rozmawiałam z "szanownymi gośćmi z wyżyn" . Ponoć chwalić się nie wypada. Ale jak nie chwalić ludzi, którzy odwalili kawał dobrej roboty.  Może szefowa mi to wytknie, ale ja milczeć nie zamierzałam. Powiedziałam głośno to, co miałam powiedzieć, co bardzo chciałam powiedzieć.
- Jeszcze się taki nie narodził, co by wszystkim dogodził - Szacowni pokiwali z uznaniem nie spodziewając sie dalszej części mojej wypowiedzi.
- Mylicie się państwo! W tej szkole pracują nauczycielki,które są w stanie  zaspokoić potrzeby ( natury edukacyjno -  kulturalnej, oczywiście)  wszystkich. Zapewne dotarły już do was  te wieści. Dzisiaj nazywam je po imieniu.
Patrzyli na mnie z szeroko otwartymi oczyma, a ja ciągnęłam dalej.
I... i byłam z dumna,że nareszcie mogłam powiedzieć , co myślę, a inni słuchali. Słuchali i kiwali głowami - mam nadzieję,że zgadzali się ze mną.
***
Dziki przyniosły szczęście!!!
***
Zbliża się koniec roku. Zaczęłam rozwiązywać supełki różnych zawirowań, konfliktów. Wszystko zaczyna się układać i czyścić. Czuję ulgę.
Czeka mnie jeszcze jedna rozmowa. Trudna, ale nieunikniona. taką powzięłam decyzję. Osoba ta nie spodziewa się jej. A ja do niej dojrzewam. Dojrzewam. Ale... ale ...ale... Nie odłożę jej na przyszły rok. Oj, nie!!!!!
Dobranoc.