Ruszyła maszyna

I zaczęło się!!!!

Nawet cieszę się, że wszystko wraca do normy. Takie siedzenie w zawieszeniu na dłuższą metę , to nie jest dla mnie. Ten rok szkolny zapowiada się szczególnie ciekawie. Tyle nowego. Ja rozpoczynam pracę z nową klasą. Młodsza zaczyna naukę w nowej szkole.

       Moje dzieciaczki z założenia miały być spokojne i mądre. A są żywuszcze, radosne i szczęśliwe ,że żyją. Wczoraj już na rozpoczęciu roku dały się zauważyć.

Inne pierwszaki siedziały cichutko, nieco przestraszone. A moje rozszerzały  bez skrępowania kontakty interpersonalne, doskonale czując się we własnym gronie.    

      Podczas części artystycznej  „mała artystka” śpiewała „Lubię szkołę, a ty?”

No i jeden z moich cudnych dzieciaczków siedzących w pierwszym rzędzie, odwrócił się do reszty klasy i zawołał?

- Kto lubi szkołę? Ręka do góry.

I pół klasy zareagowało na to hasło. Śmiesznie to wyglądało.

       Fakt faktem, że zaczyna się ciekawie. Na spotkaniu z nauczycielem w klasie dzieci zaczęły zadawać pytania formułując konkretne oczekiwania wobec szkoły. Przyznam byłam zaskoczona tymi pytaniami, typu: „Czy będziemy robić eksperymenty?” , „Jakiego rodzaju to będą eksperymenty?” , „Czy …..

Jeden maluch po pytaniach kolegów i wysłuchaniu moich odpowiedzi, podniósł rączkę i lekko zażenowany powiedział:

- Widzę, że będę miał problemy. Bo ja proszę pani odwracam litery.

- Masz prawo!, bo jeszcze tak naprawdę nie nauczyłeś się pisać. Ale ja mogę się z tobą założyć, że poradzimy sobie z tym problemem. Zakładasz się? – Chłopca zatkało.

- Nie, nie zakładam się , bo nie mam pieniędzy! – sala ryknęła śmiechem ( tzn. rodzice).

- Ja nie o pieniądze się zakładam, ale o laurkę w postaci serduszka. Co ty na to?

No i zakład został przyjęty.

    To wydarzenie otworzyło worek z różnymi obawami i lękami. Hm… Ale dobrz, że otworzył się na początku. Przynajmniej szkolne straszydła odfruną  w siną dal, a dzieci pozostaną radosne i szczęśliwe.

Tego życzę im i sobie.