Maraton dobiega końca

Na szczęście wczorajszy dzień już jest historią.

Nie cierpię rad pedagogicznych, zebrań itd… Niestety, nie da się omijać tego, czego nie lubimy. Trzeba przetrwać i już. Miałam plany na wczoraj: żadnych emocji, odrobić pańszczyznę, a potem zabrać się za sprzątanie. Nic tak człowieka nie odpręża, jak fizyczna praca, zwłaszcza, kiedy obejście domaga się wypełnienia wobec niego obowiązku. Ogród zarasta w błyskawicznym tempie i błaga o ratunek. Cóż najpierw papiery. Najważniejsza sprawa we współczesnym świecie. Załącznik tu, załącznik tam… A co tam?

Zatem plany miałam robocze i co wyszło? Wróciłam zmęczona , wkurzona i bezsilna.  Miało być bez emocji. Ciągle jednak głupota fruwająca pod sufitem wywołuje we mnie emocje. Taką mam naturę i nic na to nie poradzę. W takim stanie emocjonalnym nawet palcem nie kiwnęłam, żeby chałupkę posprzątać. Jedyne, co chciałam zrobić, to napić się wódki.

Pomysł idiotyczny, bo:

·         środek tygodnia,

·         wódki nie pijam, jeno drinki mocno rozcieńczone;

·         cały dzień nic nie jadłam z braku czasu

Ale chcica była większa, zatem nalałam do szklanicy drinka. Małżonek z podziwu wyjść nie mógł. O nic nie pytał. On wiedział. Jeden drink, drugi i….. nie myśleć, zasnąć.

Na szczęście dzisiaj nieźle prosperuję od rana. Czeka mnie kolejny maraton i emocjonalna rozrywka. Zebranie z rodzicami przyszłych pierwszaków, Moje dzieciaki zaprezentują swoje przedstawienie.

I… cały stosik kolejnych papierów do zrobienia. Ale maraton zbliża się już do mety. Wkrótce odsapnę.